Langlaufen deel III

Spierpijn en dooi op komst

Vanmorgen opnieuw om 9.00 uur wakker, mooie tijd. We lopen  naar het kleine winkeltje even verderop om onze bestelde broodjes op te halen en geniet vervolgens van een lekker ontbijt.
Geen nieuwe sneeuw en geen vorst. De weg is nat en de sneeuw begint wat zacht te worden. Vandaag moeten we langlaufen, want het kan wel eens de laatste kans van deze vakantie worden. We gaan naar dezelfde plek als gisteren, want hier ligt een gespoorde loipe en dat is toch wel het makkelijkst voor kneuzen zoals wij. We komen op de plek in Tanne en zijn de enigen, geen andere auto’s. Mooi zo, gaan we ook niet af als we vallen en met veel moeite weer proberen op te staan. Nog voor ik een keer met mijn ogen knipper heeft Erik zijn ski’s aan aan zijn schoenen zitten, waar hij gisteren nog zo mee worstelde. Nog voor de eerste meters te hebben afgelegd is hij al helemal verkocht. Deze ski’s zijn super en langlaufen gaan we volgend jaar weer doen. Gelukkig maar, alleen is ook maar half zo leuk...
De sneeuw is een stuk zachter dan gisteren en regelmatig zakken we met ski’s en al de sneeuw in. Het glijdt wat minder makkelijk, maar Erik vindt het geweldig. Voor hem gaat het vele malen makkelijker dan gisteren. Voor mij niet, ik had gisteren ook al goede ski’s.
Na 7 km en enkele valpartijen van mij vandaag vinden we het wel genoeg. Mijn benen zijn moe en als we nog langer doorgaan val ik vast weer. Heerlijk was het, maar op veel plekken was de sneeuwlaag al erg dun. Nog meer dooi en langlaufen lukt niet meer. Waarschijnlijk morgen al net meer, maar we zullen zien.
We brengen de ski’s en de natte kleding (zweet) thuis en gaan op weg naar Drei Annen Hohne, waar de stoomtrein langskomt en waar we vorig jaar gelanglaufd hebben.
We wandelen een stuk door het bos en kijken of er een loipe ligt. De loipe lijkt gespoord, maar verderop niet, msschien een alternatief rondje. Als er morgen nog sneeuw ligt kunnen we hier kijken om te langlaufen en anders leveren we de ski’s weer in. Tijdens het wandelen zien we wat de storm van vorige week hier aangericht heeft. Veel bomen zijn geknakt als lucifershoutjes of zijn met wortel en al om gegaan en liggen treurig op de grond bedekt met een smeltend laagje sneeuw. De bomen die over de paden liggen zijn inmiddels grotendeels opgeruimd. Natuurlijk treffen wij een pad waar nog een behoorlijke boom ligt. We zoeken de beste plek om eroverheen te komen. Maar mijn benen willen niet meer omhoog en vervolgens ook niet meer naar beneden aan de andere kant van de boom, zodat ik elegant over de boom heen rol en op mijn gat in de sneeuw terecht kom. Ach, nog een keer vallen kan er ook nog wel bij. We lachen beide om het voorval, Erik hijst me weer overeind en we vervolgen onze weg terug naar de parkeerplaats bij het station. Als we bij het station zijn aangekomen komt de trein er bijna aan, nog 5 minuten. We wachten erop en maken nog wat foto’s. We praten nog een tijdje met een paar Nederlandse mensen waarvan de man ook een trein-fan is en ook een treinbaan thuis heeft.
Dan gaan we naar de auto en we zijn blij als we weer zitten. Nu nog even naar Wernigerode, om te “ winkelen”. Helaas is dat niet echt aan ons besteed en we zijn er al gauw zat van. Onze benen zijn moe, we hebben spierpijn en willen naar huis. Nog even langs een elektronicazaak voor wat muziek en dan echt terug. 
Pffff, moe maar voldaan storten we ons even later op de salade met ovenfrites en kijken we een aflevering van Sherlock.  Snel eerst het verslag typen voordat de slaap toeslaat en daarna zien we wel of we nog puf hebben voor een boek, een serie of dat we gewoon in bed duiken.
Voor nu is het in ieder geval gedaan met alle actie. Morgen zien we wel weer wat we gaan doen, mede afhankelijk van de spierpijn.