Vandaag geen wekker, we doen rustig aan. Erg lang slapen we toch niet.
Als we wakker zijn doen we ons afbakbrood (geen witte kleine, maar een heus heel bruinbrood, gekocht in de plaatselijke supermarkt) in de oven. Het smaakt goed. We doen rustig aan en bekijken intussen stiekem met een schuin oog wat er morgen allemaal weer mee moet, maar daar willen we eigenlijk nog niet aan denken.
Het is mooi weer en de zon schijnt, weer om ook nog even (...) naar buiten te gaan. Even...
We pakken een rugtas in met wat eten en drinken en Erik neemt zijn drone mee en we gaan voor een hike. Dezelfde als laatst, maar nu proberen we of we wat verder kunnen komen. We lopen naar het meer, voorbij het meer, over het bruggetje (nu met 1 hand...) en verder en verder door de bossen, bosjes, varens en struiken. Omhoog richting de rotsen en de watervallen. Op een gegeven momenten moeten om de paar meter weer op adem komen. Het lijkt onmogelijk om bovenaan de watervallen te komen. Erik laat zijn drone op en bekijkt de waterval en hoever het meer erachter is. Nog een pokke-eind is zijn conclusie. We eten en drinken wat en dan gaan we door. Teruggaan is geen optie. Dat wordt weer spierpijn.
Elke keer als we denken dat we er bijna zijn moeten we weer een stuk klimmen. We komen bij een touw dat aan de rosten vastgemaakt is. Een stukje waar je dus moeilijk omhoog kan en hiervoor het touw nodig bent... Spannend, weer wat nieuws. We klimmen met behulp van het touw weer een stukje en daarna nog eens. We komen bovenaan een deel van de waterval, maar nog niet de grote waterval. Nog verder omhoog, ik wil bijna niet meer. Uiteindelijk komen we helemaal boven, ik kan niet geloven. Wat een pokke-eind inderdaad. Je denkt dat het nooit kan als je beneden staat. Nu moeten we nog een stuk rechtuit, vlak. Alles is enorm nat en drassig en droog en schoon zijn we allang niet meer. Eindelijk, eindelijk komen we bij het meer. Kapot en denkend dat we een prestatie van jewelste hebben neergezet.........zit er een jong stel met een baby!!!! In een draagzak voor de jongeman zijn borst! Wààààt?!!! Hoe hebben ze dat in vredesnaam voor elkaar gekregen?! Het blijken onze andere buren te zijn, van de cabin aan de andere kant van ons. Zij lopen de route de andere kant op. Man, het is werkelijk een reuzeklim van welke kant je ook begint, het pad is glibberig, oneffen en soms erg steil. We kunnen ons niet voorstellen hoe hij het voor elkaar gekregen heeft. Als we vertellen van de touwen en het bruggetje lijkt het ze niet af te schrikken. Het lijkt ze wel interessant. En dat met een baby in een draagzak! Ze komen uit Engeland en hiken daar wel vaker. Alleen niet zo omhoog en omlaag als hier. Hij is vast een militair of zo, kan haast niet anders.
We rusten even uit en Erik vliegt nog even met zijn drone. Niet te lang want we koelen nu snel af. Onze kleren zijn doorweekt met zweet. Ook komen er wolken naar beneden drijven langs de bergen.
We lopen verder en het begint te regenen. Ook niet een beetje. Als we al een droge draad aan ons lijf hadden, nu niet meer. Maar dat is niet het ergste. Ik dacht dat we vanaf het meer alleen nog maar naar benden zouden lopen, maar nu moeten we nog een berg over om langs de andere kant terug te gaan. Pffff, weer afzien en nu in de regen. We redden het en het pad met de blauwe stippen leidt ons nu naar beneden. We komen langs een blokhut en hier raken we de blauwe stippen kwijt. We vinden wel een smal paadje en aangezien dit het enige is wat we kunnen vinden en we echt niet terug gaan lopen we maar over dit pad. Totdat we ook het pad kwijt zijn. Erik kan op zijn telefoon via GPS zien dat er wel iets van een paadje is, maar niet waar wij lopen. We proberen dwars door de bossen, struiken, dooie boomstammen, bemoste keien en drassige ondergrond ons een weg te banen. Met gevaar voor eigen leven (beetje overdreven, maar het was wel een uitdaging.....) bereiken we uiteindelijk het pad vlakbij ons huisje. Nog eens stuk over het pad naar beneden en dan zijn we er eindelijk weer. In het huisje naast ons zijn ze al weer terug, met baby en al. Hoe krijgen ze het voor elkaar.
We gooien lekker patat in de oven. Wel verdiend na een wandeling van 13:00-19:00.
We ruimen nog wat op en Erik brengt alvast wat in de auto. Want morgenvroeg vertrekken we met de ferry van 8:55. Erik boekt nog een motel voor morgen vlakbij Lillehammer en we gaan de dag daarna met de nachtboot (...) van Oslo naar Frederikshaven (daar gaan de goede voornemens om niet langer dan 45 minuten op boot te gaan........ Maar ik heb nog een kotszakje...)
Als we wakker zijn doen we ons afbakbrood (geen witte kleine, maar een heus heel bruinbrood, gekocht in de plaatselijke supermarkt) in de oven. Het smaakt goed. We doen rustig aan en bekijken intussen stiekem met een schuin oog wat er morgen allemaal weer mee moet, maar daar willen we eigenlijk nog niet aan denken.
Het is mooi weer en de zon schijnt, weer om ook nog even (...) naar buiten te gaan. Even...
We pakken een rugtas in met wat eten en drinken en Erik neemt zijn drone mee en we gaan voor een hike. Dezelfde als laatst, maar nu proberen we of we wat verder kunnen komen. We lopen naar het meer, voorbij het meer, over het bruggetje (nu met 1 hand...) en verder en verder door de bossen, bosjes, varens en struiken. Omhoog richting de rotsen en de watervallen. Op een gegeven momenten moeten om de paar meter weer op adem komen. Het lijkt onmogelijk om bovenaan de watervallen te komen. Erik laat zijn drone op en bekijkt de waterval en hoever het meer erachter is. Nog een pokke-eind is zijn conclusie. We eten en drinken wat en dan gaan we door. Teruggaan is geen optie. Dat wordt weer spierpijn.
Elke keer als we denken dat we er bijna zijn moeten we weer een stuk klimmen. We komen bij een touw dat aan de rosten vastgemaakt is. Een stukje waar je dus moeilijk omhoog kan en hiervoor het touw nodig bent... Spannend, weer wat nieuws. We klimmen met behulp van het touw weer een stukje en daarna nog eens. We komen bovenaan een deel van de waterval, maar nog niet de grote waterval. Nog verder omhoog, ik wil bijna niet meer. Uiteindelijk komen we helemaal boven, ik kan niet geloven. Wat een pokke-eind inderdaad. Je denkt dat het nooit kan als je beneden staat. Nu moeten we nog een stuk rechtuit, vlak. Alles is enorm nat en drassig en droog en schoon zijn we allang niet meer. Eindelijk, eindelijk komen we bij het meer. Kapot en denkend dat we een prestatie van jewelste hebben neergezet.........zit er een jong stel met een baby!!!! In een draagzak voor de jongeman zijn borst! Wààààt?!!! Hoe hebben ze dat in vredesnaam voor elkaar gekregen?! Het blijken onze andere buren te zijn, van de cabin aan de andere kant van ons. Zij lopen de route de andere kant op. Man, het is werkelijk een reuzeklim van welke kant je ook begint, het pad is glibberig, oneffen en soms erg steil. We kunnen ons niet voorstellen hoe hij het voor elkaar gekregen heeft. Als we vertellen van de touwen en het bruggetje lijkt het ze niet af te schrikken. Het lijkt ze wel interessant. En dat met een baby in een draagzak! Ze komen uit Engeland en hiken daar wel vaker. Alleen niet zo omhoog en omlaag als hier. Hij is vast een militair of zo, kan haast niet anders.
We rusten even uit en Erik vliegt nog even met zijn drone. Niet te lang want we koelen nu snel af. Onze kleren zijn doorweekt met zweet. Ook komen er wolken naar beneden drijven langs de bergen.
We lopen verder en het begint te regenen. Ook niet een beetje. Als we al een droge draad aan ons lijf hadden, nu niet meer. Maar dat is niet het ergste. Ik dacht dat we vanaf het meer alleen nog maar naar benden zouden lopen, maar nu moeten we nog een berg over om langs de andere kant terug te gaan. Pffff, weer afzien en nu in de regen. We redden het en het pad met de blauwe stippen leidt ons nu naar beneden. We komen langs een blokhut en hier raken we de blauwe stippen kwijt. We vinden wel een smal paadje en aangezien dit het enige is wat we kunnen vinden en we echt niet terug gaan lopen we maar over dit pad. Totdat we ook het pad kwijt zijn. Erik kan op zijn telefoon via GPS zien dat er wel iets van een paadje is, maar niet waar wij lopen. We proberen dwars door de bossen, struiken, dooie boomstammen, bemoste keien en drassige ondergrond ons een weg te banen. Met gevaar voor eigen leven (beetje overdreven, maar het was wel een uitdaging.....) bereiken we uiteindelijk het pad vlakbij ons huisje. Nog eens stuk over het pad naar beneden en dan zijn we er eindelijk weer. In het huisje naast ons zijn ze al weer terug, met baby en al. Hoe krijgen ze het voor elkaar.
We gooien lekker patat in de oven. Wel verdiend na een wandeling van 13:00-19:00.
We ruimen nog wat op en Erik brengt alvast wat in de auto. Want morgenvroeg vertrekken we met de ferry van 8:55. Erik boekt nog een motel voor morgen vlakbij Lillehammer en we gaan de dag daarna met de nachtboot (...) van Oslo naar Frederikshaven (daar gaan de goede voornemens om niet langer dan 45 minuten op boot te gaan........ Maar ik heb nog een kotszakje...)
Pokke-eind