Jaargang 8
18 September 2022
Vandaag vertrekken we alweer uit Saint George. Het voelt alsof we er nog maar net zijn (en dat zijn we natuurlijk ook) maar als we zo een beetje rondrijden lijkt het ook alsof we er veel langer zijn. En in ieder geval alsof we er net geweest zijn.
We worden weer rond een uur of 6.00 wakker na beide 1x wakker te zijn geweest in de nacht. En aangezien we er al op tijd in lagen, was het dus een goed nacht. En nog steeds zijn we erg erg enthousiast over het bed. In het veel grotere en luxueuzere hotel in Nederland sliepen we minder goed. Vanwege de stress waarschijnlijk maar ook vanwege het keiharde bed. De bedden zijn hier doorgaans super en zeker die in Saint George (maar we waren ook we heel erg moe, dat maakt ook uit).
Genoeg over het bed.
Net wakker moeten we natuurlijk een paar mensen antwoorden op de whatsapp berichten die we 's nachts binnengekregen hebben. Dit resulteerde weer in een paar gezellige gesprekken vanuit ons bed met Nick en Eric die ons vrijwel meteen FaceTimeden. Want als ze appen zijn ze ook wakker, en dat klopt natuurlijk.
Op tijd uit bed, alles weer in de auto en op naar Big Water.
We besluiten om met een omweg te gaan zodat het een mooie route is.
De route gaat door Zion National Park alwaar het om een uur of 9.00 al goed druk is. We willen nog wel even kijken of we een stukje kunnen wandelen en het visitor center kunnen bezoeken maar de riante parkeerplaats laat geen plekje voor ons over. We rijden maar door en genieten van het prachtige uitzicht. Als we onderweg even stoppen maakt Erik van de gelegenheid gebruik om de drone op te laten. Altijd spannend maar het gaat goed. Hij maakt wat foto's en filmpjes die vast erg mooi zijn, maar die we nog niet teruggekeken hebben.
We gaan van Zion naar Kanab om daar het visitor center te bezoeken, echter op zondag is het gesloten (of ze wisten dat wij eraan kwamen….).
Dan maar zelf uitzoeken wat er zoal op de route te zien en te wandelen is.
We worden weer rond een uur of 6.00 wakker na beide 1x wakker te zijn geweest in de nacht. En aangezien we er al op tijd in lagen, was het dus een goed nacht. En nog steeds zijn we erg erg enthousiast over het bed. In het veel grotere en luxueuzere hotel in Nederland sliepen we minder goed. Vanwege de stress waarschijnlijk maar ook vanwege het keiharde bed. De bedden zijn hier doorgaans super en zeker die in Saint George (maar we waren ook we heel erg moe, dat maakt ook uit).
Genoeg over het bed.
Net wakker moeten we natuurlijk een paar mensen antwoorden op de whatsapp berichten die we 's nachts binnengekregen hebben. Dit resulteerde weer in een paar gezellige gesprekken vanuit ons bed met Nick en Eric die ons vrijwel meteen FaceTimeden. Want als ze appen zijn ze ook wakker, en dat klopt natuurlijk.
Op tijd uit bed, alles weer in de auto en op naar Big Water.
We besluiten om met een omweg te gaan zodat het een mooie route is.
De route gaat door Zion National Park alwaar het om een uur of 9.00 al goed druk is. We willen nog wel even kijken of we een stukje kunnen wandelen en het visitor center kunnen bezoeken maar de riante parkeerplaats laat geen plekje voor ons over. We rijden maar door en genieten van het prachtige uitzicht. Als we onderweg even stoppen maakt Erik van de gelegenheid gebruik om de drone op te laten. Altijd spannend maar het gaat goed. Hij maakt wat foto's en filmpjes die vast erg mooi zijn, maar die we nog niet teruggekeken hebben.
We gaan van Zion naar Kanab om daar het visitor center te bezoeken, echter op zondag is het gesloten (of ze wisten dat wij eraan kwamen….).
Dan maar zelf uitzoeken wat er zoal op de route te zien en te wandelen is.
Petroglyphs
Als we van het hobbelpad af zijn en komen we langs een plek waar je naar de hoodoos kan lopen. Ziet eruit alsof het te doen is (aan de mensen die terugkomen en waarvan we denken, als zij het kunnen dan kunnen wij het ook).
Het is een leuk wandeling van weer ongeveer 2,5 km.
Met rode hoofden en goed warm, komen we weer bij de auto waar de airco ons weer afkoelt. Buiten is het 43 graden.
We rijden naar het hotel en worden welkom geheten door een een hele aardige vrouw die ons onze kamer wijst. Het is een leuk eenvoudig motel en prima voor 1 nacht.
In de buurt is er verder niks te doen, dus we rijden naar Page voor een paar boodschappen en een hapje eten. Erik neemt nog een aardbeien milkshake om vervolgens er een mooie foto van te maken voor Sanne (die net terug is uit Amerika en deze milkshake bestempeld als de allerlekkerste).
We komen langs de stuwdam bij Page waar maar zo weinig water is dat we eraan twijfelen of er nog wel energie mee opgewekt wordt.
Het is hier "indianenland" en ondanks dat ik mijn leven lang de indianen erg hoog had zitten, is dit sinds onze Amerika bezoeken wel veranderd. Ze zijn gewoon niet vriendelijk, het is er niet leuk. Maar ja, morgen zijn we weer weg en hoeven ook verder niets van ze. Maar het valt elke keer wel weer op.
Het is al erg vroeg donker omdat de zon achter de bergen gaat. We hebben gegeven idee hoe laat het is. Utah tijd/Arizona tijd…pfffff. En volgende week hebben ze weer dezelfde tijd en in het hotel hanteren ze de Arizona tijd terwijl het in Utah ligt (om het maar gemakkelijk te maken. Maar omdat we de tijd aan onszelf hebben, maar het ook niet echt uit.
We rijden weer naar het motel.
Erik begint wat verkouden te worden en ik ben moe en koud van de airco dus na een lekker douche maken we het verslag en gaan we zo lekker slapen.
Morgen reizen we door naar Monticello en ik hoop daar lekker pizza te eten op een stoel voor het motel (net zoals een paar jaar geleden).
Het is een leuk wandeling van weer ongeveer 2,5 km.
Met rode hoofden en goed warm, komen we weer bij de auto waar de airco ons weer afkoelt. Buiten is het 43 graden.
We rijden naar het hotel en worden welkom geheten door een een hele aardige vrouw die ons onze kamer wijst. Het is een leuk eenvoudig motel en prima voor 1 nacht.
In de buurt is er verder niks te doen, dus we rijden naar Page voor een paar boodschappen en een hapje eten. Erik neemt nog een aardbeien milkshake om vervolgens er een mooie foto van te maken voor Sanne (die net terug is uit Amerika en deze milkshake bestempeld als de allerlekkerste).
We komen langs de stuwdam bij Page waar maar zo weinig water is dat we eraan twijfelen of er nog wel energie mee opgewekt wordt.
Het is hier "indianenland" en ondanks dat ik mijn leven lang de indianen erg hoog had zitten, is dit sinds onze Amerika bezoeken wel veranderd. Ze zijn gewoon niet vriendelijk, het is er niet leuk. Maar ja, morgen zijn we weer weg en hoeven ook verder niets van ze. Maar het valt elke keer wel weer op.
Het is al erg vroeg donker omdat de zon achter de bergen gaat. We hebben gegeven idee hoe laat het is. Utah tijd/Arizona tijd…pfffff. En volgende week hebben ze weer dezelfde tijd en in het hotel hanteren ze de Arizona tijd terwijl het in Utah ligt (om het maar gemakkelijk te maken. Maar omdat we de tijd aan onszelf hebben, maar het ook niet echt uit.
We rijden weer naar het motel.
Erik begint wat verkouden te worden en ik ben moe en koud van de airco dus na een lekker douche maken we het verslag en gaan we zo lekker slapen.
Morgen reizen we door naar Monticello en ik hoop daar lekker pizza te eten op een stoel voor het motel (net zoals een paar jaar geleden).
Via Fredonia over route 89 rijden we door een door bosbrand verwoest landschap naar Paria Plateau en de vermillion Cliffs national monument. We stopen nog een keer voor een prachtig uitzicht voor we verder rijden en de afslag een grindpad op nemen.
We hobbelen richting Big Water en stoppen onderweg voor een wandeling op de Maze Rock Art Site trail. Het leidt ons naar prachtige petroglyphs op de rotswand. Ik herken zelfs een schoolbus in een van de wandtekeningen, ze waren hun tijd toch ver vooruit…
We lopen in totaal 2,5 km en dat vinden we met het hoogteverschil helemaal prima.
Hierna willen nog naar Buckskin Gulch waar we al eens eerder gelopen hebben, maar dan nu van de andere kant. Maar helaas is dat wel bijna 10 mile voor je er bent en dan nog weer terug. We dachten dat we dat beter niet konden doen en besluiten om het dus niet te doen.
We hobbelen richting Big Water en stoppen onderweg voor een wandeling op de Maze Rock Art Site trail. Het leidt ons naar prachtige petroglyphs op de rotswand. Ik herken zelfs een schoolbus in een van de wandtekeningen, ze waren hun tijd toch ver vooruit…
We lopen in totaal 2,5 km en dat vinden we met het hoogteverschil helemaal prima.
Hierna willen nog naar Buckskin Gulch waar we al eens eerder gelopen hebben, maar dan nu van de andere kant. Maar helaas is dat wel bijna 10 mile voor je er bent en dan nog weer terug. We dachten dat we dat beter niet konden doen en besluiten om het dus niet te doen.