Jaargang 7
8 juni 2019
Na onze eerste nacht in Beatty, stappen we tegen 9:00 uur in de auto naar Death Valley. Erik wil al jaren graag naar Keane's Wondermine. Een paar jaar geleden was hij afgesloten en de laatste 2 jaren zijn we niet in Death Valley geweest.
We rijden naar de mijn over vanaf de verharde weg nog 3 mijl over een gravel-road. Hier gaat vast geen mens heen, tenzij je Erik heet of erg geïnteresseerd bent in oude mijnen....toch?
We staan nog maar net op de parkeerplaats of er stopt nog een auto. Een jong stel met kleine kinderen stapt uit en lopen voor ons uit richting de ruïnes van de mijn.... Hebben wij weer.
Gelukkig splitst het pad zich en wij gaan eerst maar links een paadje op. We hebben 1 rugtas mee met 4 flesjes water en 2 blikjes. Dat is al best veel voor eventjes bij een mijn kijken....
We lopen omhoog naar een paar houten stellages waaraan bakjes gehangen hebben waarmee stenen, rotsen en puin vervoerd konden worden naar een plek waar het goud eruit gehaald kon worden. Erik vind het allemaal vreselijk interessant en wil graag verder naar boven lopen om nog meer van deze stellages van dichterbij te bekijken, verderop staan er 3 dicht bij elkaar. Oké, vooruit. We lopen naar boven, het is best steil en ik vind het wel zo'n beetje genoeg als we daar aankomen. Maar verderop staat nog een bouwwerk. Een soort tussenstation van hout. En ja, dat wil Erik ook graag zien. Tot daar en niet verder, ik stort bijna ter aarde. Eenmaal daar aangekomen ben ik er helemaal klaar mee. Even uitrusten en drinken (en hier zijn we zuinig mee, want we hebben niet gerekend op een hike van deze afstand) en dan terug! Geen discussie... Ik loop vast heel langzaam bergafwaarts als Erik nog snel even een paar foto's wil maken van het eindstation van de kabelbaan, nog een eindje verderop. Prima, langzaam loop ik nog wat verder, maar aangezien het allemaal wat steil is met smalle paadjes, ga ik toch maar terug. Erik komt net weer teruglopen. Aan alles merk ik dat hij heel graag dit laatste stukje ook wil lopen om alles gezien te hebben. Ik laat me nog een keer overhalen en lopen weer verder, omhoog. Eenmaal boven heb ik geen puf meer voor het uitgebreid bestuderen van het ding en om foto's te maken. Erik bekijkt alles en is erg enthousiast, mooi want daar ging het om. Niet voor niks uitgeput.
Na een tijdje gaan we weer terug, naar beneden. Jemig, wat is het steil, ik snap des te meer waarom het zo zwaar was. Naar beneden gaat een stuk sneller, maar ik voel mijn benen en knieën door het afdalen goed. Het mooiste uitzicht van de dag is toch wel de auto op de parkeerplaats na de laatste bocht. Ik ben kapot. Heerlijk zitten, airco aan en drinken. Ik ben helemaal weer happy. De hamburger van vanavond is verdiend!
We rijden naar de mijn over vanaf de verharde weg nog 3 mijl over een gravel-road. Hier gaat vast geen mens heen, tenzij je Erik heet of erg geïnteresseerd bent in oude mijnen....toch?
We staan nog maar net op de parkeerplaats of er stopt nog een auto. Een jong stel met kleine kinderen stapt uit en lopen voor ons uit richting de ruïnes van de mijn.... Hebben wij weer.
Gelukkig splitst het pad zich en wij gaan eerst maar links een paadje op. We hebben 1 rugtas mee met 4 flesjes water en 2 blikjes. Dat is al best veel voor eventjes bij een mijn kijken....
We lopen omhoog naar een paar houten stellages waaraan bakjes gehangen hebben waarmee stenen, rotsen en puin vervoerd konden worden naar een plek waar het goud eruit gehaald kon worden. Erik vind het allemaal vreselijk interessant en wil graag verder naar boven lopen om nog meer van deze stellages van dichterbij te bekijken, verderop staan er 3 dicht bij elkaar. Oké, vooruit. We lopen naar boven, het is best steil en ik vind het wel zo'n beetje genoeg als we daar aankomen. Maar verderop staat nog een bouwwerk. Een soort tussenstation van hout. En ja, dat wil Erik ook graag zien. Tot daar en niet verder, ik stort bijna ter aarde. Eenmaal daar aangekomen ben ik er helemaal klaar mee. Even uitrusten en drinken (en hier zijn we zuinig mee, want we hebben niet gerekend op een hike van deze afstand) en dan terug! Geen discussie... Ik loop vast heel langzaam bergafwaarts als Erik nog snel even een paar foto's wil maken van het eindstation van de kabelbaan, nog een eindje verderop. Prima, langzaam loop ik nog wat verder, maar aangezien het allemaal wat steil is met smalle paadjes, ga ik toch maar terug. Erik komt net weer teruglopen. Aan alles merk ik dat hij heel graag dit laatste stukje ook wil lopen om alles gezien te hebben. Ik laat me nog een keer overhalen en lopen weer verder, omhoog. Eenmaal boven heb ik geen puf meer voor het uitgebreid bestuderen van het ding en om foto's te maken. Erik bekijkt alles en is erg enthousiast, mooi want daar ging het om. Niet voor niks uitgeput.
Na een tijdje gaan we weer terug, naar beneden. Jemig, wat is het steil, ik snap des te meer waarom het zo zwaar was. Naar beneden gaat een stuk sneller, maar ik voel mijn benen en knieën door het afdalen goed. Het mooiste uitzicht van de dag is toch wel de auto op de parkeerplaats na de laatste bocht. Ik ben kapot. Heerlijk zitten, airco aan en drinken. Ik ben helemaal weer happy. De hamburger van vanavond is verdiend!
Nu rijden we naar het visitor center in Furnace Creek om te kijken of ze hier ook een mooie poster hebben van Death Valley, namelijk die hier in Beatty uitverkocht was. Helaas, wel een andere, maar deze is niet zo mooi. Erik wil graag een sport/hikingshirt met Death Valley erop, maar ook helaas. Hebben ze niet. We kopen wel 2 boeken en rijden via de "20 Mule Canyon Drive" (een leuk onverhard weggetje) door naar Stovepipe Wells. Hier is een souvenir winkel, misschien dat we hier slagen. Nogmaals helaas.
We rijden door naar Aaguereberry Point, genoemd naar de man die de weg ernaar toe aangelegd heeft en die een mijn had een eind terug op dezelfde weg. Tja, daar komen we natuurlijk eerst langs.... we stoppen, bekijken de mijn en een oude auto die er staat, maken foto's, lopen rond en als we er genoeg van hebben rijden we uiteindelijk door naar het uitkijkpunt. Het is zeer de moeite waard, een schitterend uitzicht over de vallei met een laagstaande zon die de kleuren intenser maakt. We genieten van het uitzicht.
Intussen wordt het ook steeds later en we rijden terug naar Beatty. Het is 21:00 uur als we aan tafel gaan bij Danny's voor de welverdiende hamburger met friet. Helaas voor Erik gaat het ijsje bij de Candy Store aan de overkant aan zijn neus voorbij, ze sluiten net. Helaas (opnieuw) maar wel goed voor de lijn.
Moe maar voldaan terug in net motel lekker even douchen, verslag schrijven en slapen. Morgen nog een dag Death Valley. Ben benieuwd...
We rijden door naar Aaguereberry Point, genoemd naar de man die de weg ernaar toe aangelegd heeft en die een mijn had een eind terug op dezelfde weg. Tja, daar komen we natuurlijk eerst langs.... we stoppen, bekijken de mijn en een oude auto die er staat, maken foto's, lopen rond en als we er genoeg van hebben rijden we uiteindelijk door naar het uitkijkpunt. Het is zeer de moeite waard, een schitterend uitzicht over de vallei met een laagstaande zon die de kleuren intenser maakt. We genieten van het uitzicht.
Intussen wordt het ook steeds later en we rijden terug naar Beatty. Het is 21:00 uur als we aan tafel gaan bij Danny's voor de welverdiende hamburger met friet. Helaas voor Erik gaat het ijsje bij de Candy Store aan de overkant aan zijn neus voorbij, ze sluiten net. Helaas (opnieuw) maar wel goed voor de lijn.
Moe maar voldaan terug in net motel lekker even douchen, verslag schrijven en slapen. Morgen nog een dag Death Valley. Ben benieuwd...
Beatty