Jaargang 7
4 juni 2019
Het is hier heerlijk. Lekker geslapen en nu echt het gevoel te onthaasten.
Vandaag gaan we hiken in Canyonlands! Toch wel echt onze favoriete National Park. Schitterend mooi en niet druk.
We smeren broodjes, pakken de rugzakken in met eten en vooral veel water. We zetten zelf een kopje koffie in het pietepeuterig kleine automaatje dat op onze kamer staat. Lekker. We genieten ervan voor de de deur van onze kamer, Erik zittend in de bak van de pick-up op de koelbox. Lekker!
We vertrekken naar het district Needles, dat is hier het dichtste bij. Het is hier zo mooi, we genieten van de rit. We passeren zonder moeite de entree van het park met de pas van vorig jaar, gekocht in juni en is nu dus ook nog de hele maand juni geldig.
Bij het visitor center vragen we naar een leuke hike van maximaal 7 à 8 mile. Er worden er 2 aangeraden, wel van de zwaarste categorie. Daar waar we in het motel het er nog over eens waren dat dat misschien wel wat te overmoedig zou zijn, besluiten we hier ter plekke de langste van de 2 te proberen.
We doen het goed, genieten van het uitzicht en nemen de eerste pauze in de schaduw van een rots na 3,3 km. Erik moet weer eens erg wennen aan de hoogte, daar wordt hij altijd wat minder gezellig van en na 3,3 km is dat nog niet over. Na de pauze gaat het beter en ik denk dat het door het broodje komt. Gewoon honger, daar wordt ik ook altijd chagrijnig van. We lopen op en neer, over grote rotsen en mul zand, springen over beekjes en klauteren over rotsen en tja, dan wordt je op een gegeven moment moe. We nemen weer een pauze na ongeveer 10 km. Het gaat me steeds meer moeite kosten om omhoog te klauteren en regelmatig sta ik even stil om op adem te komen. De laatste kilometers gaan met name naar beneden maar met nog wel een paar klim momenten die mij erg zwaar vallen. Maar ik houd vol, natuurlijk.
Na ongeveer 15 kilometer zijn we weer terug, moe maar voldaan. We rusten uit op de bak van de truck en drinken een blikje fris.
Ik gooi wat afval weg en als ik terug kom staat Erik met 2 jongemannen te praten. Ze vragen een lift naar Elephant Hill, een stuk verderop. Ze hebben 16 mile (!!!) gehiked en zijn moe en door hun water heen. Natuurlijk willen we dat wel en ik geef ze nog wat water. Ze willen wel in de bak zitten omdat ze zweten en niet fris zijn. Alsof wij dat wel zijn.... natuurlijk kunnen ze gewoon op de achterbank plaatsnemen. Het zijn 2 broers, de een al heel bereisd en de andere (de jongere broer) niet. Ze wonen in Amerika, in Colorado.
Vandaag gaan we hiken in Canyonlands! Toch wel echt onze favoriete National Park. Schitterend mooi en niet druk.
We smeren broodjes, pakken de rugzakken in met eten en vooral veel water. We zetten zelf een kopje koffie in het pietepeuterig kleine automaatje dat op onze kamer staat. Lekker. We genieten ervan voor de de deur van onze kamer, Erik zittend in de bak van de pick-up op de koelbox. Lekker!
We vertrekken naar het district Needles, dat is hier het dichtste bij. Het is hier zo mooi, we genieten van de rit. We passeren zonder moeite de entree van het park met de pas van vorig jaar, gekocht in juni en is nu dus ook nog de hele maand juni geldig.
Bij het visitor center vragen we naar een leuke hike van maximaal 7 à 8 mile. Er worden er 2 aangeraden, wel van de zwaarste categorie. Daar waar we in het motel het er nog over eens waren dat dat misschien wel wat te overmoedig zou zijn, besluiten we hier ter plekke de langste van de 2 te proberen.
We doen het goed, genieten van het uitzicht en nemen de eerste pauze in de schaduw van een rots na 3,3 km. Erik moet weer eens erg wennen aan de hoogte, daar wordt hij altijd wat minder gezellig van en na 3,3 km is dat nog niet over. Na de pauze gaat het beter en ik denk dat het door het broodje komt. Gewoon honger, daar wordt ik ook altijd chagrijnig van. We lopen op en neer, over grote rotsen en mul zand, springen over beekjes en klauteren over rotsen en tja, dan wordt je op een gegeven moment moe. We nemen weer een pauze na ongeveer 10 km. Het gaat me steeds meer moeite kosten om omhoog te klauteren en regelmatig sta ik even stil om op adem te komen. De laatste kilometers gaan met name naar beneden maar met nog wel een paar klim momenten die mij erg zwaar vallen. Maar ik houd vol, natuurlijk.
Na ongeveer 15 kilometer zijn we weer terug, moe maar voldaan. We rusten uit op de bak van de truck en drinken een blikje fris.
Ik gooi wat afval weg en als ik terug kom staat Erik met 2 jongemannen te praten. Ze vragen een lift naar Elephant Hill, een stuk verderop. Ze hebben 16 mile (!!!) gehiked en zijn moe en door hun water heen. Natuurlijk willen we dat wel en ik geef ze nog wat water. Ze willen wel in de bak zitten omdat ze zweten en niet fris zijn. Alsof wij dat wel zijn.... natuurlijk kunnen ze gewoon op de achterbank plaatsnemen. Het zijn 2 broers, de een al heel bereisd en de andere (de jongere broer) niet. Ze wonen in Amerika, in Colorado.
We hebben een leuk gesprek over van alles en nog wat. Als we ze bij hun auto afzetten willen ze ons betalen, maar dat vinden we maar onzin. We vinden het allang leuk om ze ontmoet te hebben.
We rijden terug het park uit en stoppen nog even een waterval bij Hamburger Rock, waar de rotsen op broodjes hamburger lijken.
We rijden terug het park uit en stoppen nog even een waterval bij Hamburger Rock, waar de rotsen op broodjes hamburger lijken.
Bij de waterval staan een man, een vrouw en een oude man te kijken en wat rond te lopen. De vrouw spreekt ons aan, ze kwam hier altijd met haar Highschool en ze sprongen dan zo van de waterval naar beneden. Ze vraagt waar wij vandaan komen en zo hebben we weer een leuk gesprek met een wildvreemde. Mensen die beweren dat Amerikanen rare en overdreven mensen zijn, hebben het echt aan het verkeerde eind. Wij komen heel veel leuke, vriendelijke en gastvrije mensen tegen.
Als we terugrijden stoppen we nog bij "Newspaper Rock", waar allemaal rotstekeningen op een grote rots staan. We zijn hier al eerder geweest, maar het blijft mooi om te zien en je blijft je verwonderen wat er allemaal getekend is op deze rots van voor onze jaartelling tot het jaar 1300.
Terug in Monticello bestellen we een megapizza die we samen delen en niet eens op kunnen. We eten op het bankje voor de motelkamer en genieten van het eten en het feit dat we onze benen rust kunnen geven. Toch lopen we daarna nog een stukje verder de straat af voor de ijssalon. Dat hebben we wel verdiend vinden we zelf.
Terug bij ons motel nemen we een douche, heerlijk, het zout van mijn zweet voelt als zand op mijn huid. Lekker fris en fruitig nog even een verslag in elkaar prutsen, nog wat drinken en nagenieten van deze heerlijk dag en dan slapen, want morgen wordt vast weer een mooie dag.
Welterusten en tot morgen.
Voor de puzzelliefhebber hebben we alweer deel 3 in onze puzzelreeks onderaan de pagina staan!
Vul ze allemaal in en misschien behoor jij tot 1 van de gelukkige winnaars!
Als we terugrijden stoppen we nog bij "Newspaper Rock", waar allemaal rotstekeningen op een grote rots staan. We zijn hier al eerder geweest, maar het blijft mooi om te zien en je blijft je verwonderen wat er allemaal getekend is op deze rots van voor onze jaartelling tot het jaar 1300.
Terug in Monticello bestellen we een megapizza die we samen delen en niet eens op kunnen. We eten op het bankje voor de motelkamer en genieten van het eten en het feit dat we onze benen rust kunnen geven. Toch lopen we daarna nog een stukje verder de straat af voor de ijssalon. Dat hebben we wel verdiend vinden we zelf.
Terug bij ons motel nemen we een douche, heerlijk, het zout van mijn zweet voelt als zand op mijn huid. Lekker fris en fruitig nog even een verslag in elkaar prutsen, nog wat drinken en nagenieten van deze heerlijk dag en dan slapen, want morgen wordt vast weer een mooie dag.
Welterusten en tot morgen.
Voor de puzzelliefhebber hebben we alweer deel 3 in onze puzzelreeks onderaan de pagina staan!
Vul ze allemaal in en misschien behoor jij tot 1 van de gelukkige winnaars!
Monticello
