Erik & Annette Gazette
the
Bicknell
Zondag 4 juni
Verklarende woordenlijst
Laundryroom:
Ruimte waar je zelf je was kunt doen tegen betaling van $1,75.
Ruimte waar je zelf je was kunt doen tegen betaling van $1,75.
Harry's prikbord 📌
Rustig aan
📌
Houd je taai, ouwe!
We leven met je mee vanuit Amerika!
Erik & Annette
📌
Hee opa, heel veel sterkte!
Nick
📌
Succes met de operatie! Komt vast wel goed.
Groetjes Jonathan & Sanne
📌
Harry, it's all gonna be GOOD!
Make your ass look good again!
Donald J. Trump
📌
Hoi Harry.
Heel veel sterkte en succes gewenst.
Groeten , Bé en Janny .
On top of the world today
Vannacht slaapt Erik niet goed en het lijkt hem wijs om even rustig aan te doen. Prima, maar aangezien er hier in het superkleine plaatsje niets te doen is en in de plaatsjes ervoor en en erna ook niet, zit er niet veel anders op dan toch maar de geplande hiking trail te gaan doen. Rustig aan, dat wel. Dat betekent dat ik niet al om 8:00 uur mag staan te stuiteren of we al weg kunnen om zo vroeg mogelijk op de trail te zijn en we (Erik) iets langer blijven liggen. We ontbijten ook al rustig en FaceTimen rustig. Voor zover alles rustig.
Op naar de trail, ongeveer 7,5 km heen en dus ook weer 7,5 km terug. Pfff, peuleschil...
De trail begint meteen al met een forse stijging, maar optimistisch als we zijn, denken we dat dit later vast beter beter wordt. Nou, nee maar...
Al na 2 km zoeken we naarstig naar een plekje in de schaduw om even uit te rusten en wat te eten. Het ontbijt bestond uit fruit met yoghurt, niet slecht. Maar we zijn nu al wel toe aan wat stevigers. Schaduw is helaas niet te vinden, wel heel veel kleine mugjes die constant heel hard in je oor zoemen. Vreselijk irritant. We besluiten op een stukje met een mooi uitzicht even te rusten en te eten, en er schuiven wat wolkjes voor de zon, zodat we gelukkig ook wat schaduw krijgen.
Na een tijdje lopen we verder en het gaat nog steeds omhoog. Zo nu en dan staan we hijgend op adem te komen en onze benen doen pijn. Maar we zetten door. Elke keer denken we dat we er haast wel zijn en elke keer zien we weer een een stijgend stuk wat bedwongen moet worden. Na ontzettend veel zweetdruppels bereiken we de Navajo Indian Knobs, het eindpunt van de trail. Het allerlaatste stuk is een steile klim, ik denk eerst nog dat Erik een grapje maakt als hij zegt dat we daar omhoog moeten. Maar we bereiken the top of the world. Heerlijke en wat een uitzicht! We rusten er even uit en nemen wat te drinken en een koekje. We drinken wat af, maar dat mag ook wel.
Nu beginnen we aan de terugtocht, heuvelafwaarts. Dat gaat toch wel een heel stuk sneller. Maar ook dat valt niet altijd mee, naar beneden lopen voel je goed in de bovenbenen en de knieën.
Als we weer beneden zijn is het ruim 5,5 uur verder. We besluiten nog even naar het visitor center te gaan om een t-shirt te kopen voor Erik.
Op de terugweg zien we de top waar we gestaan en gezeten hebben tijdens onze hike en we rijden langs een uitkijkpunt met in de diepte een kronkelend riviertje. Hiervoor moeten we maar liefst 200 lange meters lopen heuvelopwaarts en ook weer terug.....je gelooft het niet, maar ik vond het een hele opgave.
Op naar de trail, ongeveer 7,5 km heen en dus ook weer 7,5 km terug. Pfff, peuleschil...
De trail begint meteen al met een forse stijging, maar optimistisch als we zijn, denken we dat dit later vast beter beter wordt. Nou, nee maar...
Al na 2 km zoeken we naarstig naar een plekje in de schaduw om even uit te rusten en wat te eten. Het ontbijt bestond uit fruit met yoghurt, niet slecht. Maar we zijn nu al wel toe aan wat stevigers. Schaduw is helaas niet te vinden, wel heel veel kleine mugjes die constant heel hard in je oor zoemen. Vreselijk irritant. We besluiten op een stukje met een mooi uitzicht even te rusten en te eten, en er schuiven wat wolkjes voor de zon, zodat we gelukkig ook wat schaduw krijgen.
Na een tijdje lopen we verder en het gaat nog steeds omhoog. Zo nu en dan staan we hijgend op adem te komen en onze benen doen pijn. Maar we zetten door. Elke keer denken we dat we er haast wel zijn en elke keer zien we weer een een stijgend stuk wat bedwongen moet worden. Na ontzettend veel zweetdruppels bereiken we de Navajo Indian Knobs, het eindpunt van de trail. Het allerlaatste stuk is een steile klim, ik denk eerst nog dat Erik een grapje maakt als hij zegt dat we daar omhoog moeten. Maar we bereiken the top of the world. Heerlijke en wat een uitzicht! We rusten er even uit en nemen wat te drinken en een koekje. We drinken wat af, maar dat mag ook wel.
Nu beginnen we aan de terugtocht, heuvelafwaarts. Dat gaat toch wel een heel stuk sneller. Maar ook dat valt niet altijd mee, naar beneden lopen voel je goed in de bovenbenen en de knieën.
Als we weer beneden zijn is het ruim 5,5 uur verder. We besluiten nog even naar het visitor center te gaan om een t-shirt te kopen voor Erik.
Op de terugweg zien we de top waar we gestaan en gezeten hebben tijdens onze hike en we rijden langs een uitkijkpunt met in de diepte een kronkelend riviertje. Hiervoor moeten we maar liefst 200 lange meters lopen heuvelopwaarts en ook weer terug.....je gelooft het niet, maar ik vond het een hele opgave.
Nu op naar onze welverdiende hamburger. Als we in Bicknell aankomen blijkt de hamburgertent van gisteren gesloten omdat het zondag is en ook de plaatselijke pizzatent is op zondag niet open. We vragen bij ons motel aan de supergrappige en aardige eigenaresse waar we eventueel nog zouden kunnen eten, want een boterham met pindakaas is verder het enige wat we nog hebben. Tja, en daar hebben we eigenlijk niet zo'n zin in. In Torrey, een plaatsje een stukje terug waar we net langs gekomen zijn schijnt iets te hebben wat open is en waar je voor een redelijke prijs kan eten. Het blijkt een heel aardig tentje en we bestellen beide een "Dubbele Bacon-Cheese burger". Mmmmm, heerlijk, compleet met frites. We delen een chocolade-pindakaas ijsje na afloop. Een bevredigende maaltijd. En welverdiend vinden we zelf, na de zwaarste hike van deze vakantie tot nu toe.
Terug bij het motel springen we onder de douche, doen nog even de laatste was en ploffen op het bed.
Heerlijk, zo'n rustig dagje😉.
Welterusten en tot morgen in Ely.
Terug bij het motel springen we onder de douche, doen nog even de laatste was en ploffen op het bed.
Heerlijk, zo'n rustig dagje😉.
Welterusten en tot morgen in Ely.
