Jaargang 7
3 juni 2019
Eindigde ik ons vorige verhaal nog met de hoop lekker te gaan slapen... Nou dat was nog wel een dingetje.
Tegen 22.00, ik lig al lekker in bed, een hels kabaal in de gang, soms heel hard en dan weer wat minder hard. Een vreselijk irritant en doordringend geluid. Ik kijk Erik aan, maar die haalt zijn schouders op. Gaat vanzelf weer over, lijkt hij te denken. Maar het gaat niet over en Erik, gekleed in t-shirt en onderbroek, gaat poolshoogte nemen op de gang. In de deuropening ziet hij al meer mensen staan voor hun deur. Wat blijkt, het brandalarm is afgegaan in de kamer tegenover die van ons en als de deur daar open gaat is het lawaai heel hard en als de deur dicht is is de herrie wat minder. Intussen komen we erachter dat het dus een brandalarm is maar er is geen brand (voor de zekerheid heb ik me maar wel even aangekleed en heb me bij Erik gevoegd). Niemand van het motel te bekennen en dus niemand die even komt uitleggen. Even later toch en mevrouw van het motel, even vluchtig komt ze voorbij en we begrijpen dat de brandweer het moet komen uitzetten.
We gaan weer naar binnen en het duurt nog zeker een half uur daarna totdat het geluid uit is. Als er brand geweest was hoop ik toch echt dat die brandweer iets meer haast gemaakt had. Uiteindelijk toch lekker geslapen.
Wel weer vroeg wakker, 5:40 uur zoals ongeveer elke morgen.
Ik sta op met een erg zwaar hoofd, maar hoop dat dit wel weer weg zal trekken als ik opsta.
We pakken in, ontbijten, smeren brood voor onderweg etc.
Om 8:30 uur gaan we naar de Walmart voor water en ijs en vertrekken vervolgens naar Monument Valley ( menig western is hier opgenomen - red.). Het schijnt er erg mooi te zijn en wordt gerund door Navajo-indianen.
De weg ernaar toe is wederom mooi, maar toch val ik steeds bijna in slaap en mijn hoofdpijn neemt toe. Ik paracetamol en ibuprofen en later nogmaals in dubbele dosis maar het blijft. Balen. Maar we maken het beste ervan.
Entree van het park valt niet onder onze National Park pas en is $20,-. Prima, maar we zijn in Indianenland en dit zijn echte "klop het geld maar uit je broekzak broeders" (zegt Erik altijd en echt, het is ook zo).
Waar het geld blijft is ons een raadsel, het wordt in ieder geval niet geïnvesteerd in huizen, infrastructuur of gebitszorg.....
Tegen 22.00, ik lig al lekker in bed, een hels kabaal in de gang, soms heel hard en dan weer wat minder hard. Een vreselijk irritant en doordringend geluid. Ik kijk Erik aan, maar die haalt zijn schouders op. Gaat vanzelf weer over, lijkt hij te denken. Maar het gaat niet over en Erik, gekleed in t-shirt en onderbroek, gaat poolshoogte nemen op de gang. In de deuropening ziet hij al meer mensen staan voor hun deur. Wat blijkt, het brandalarm is afgegaan in de kamer tegenover die van ons en als de deur daar open gaat is het lawaai heel hard en als de deur dicht is is de herrie wat minder. Intussen komen we erachter dat het dus een brandalarm is maar er is geen brand (voor de zekerheid heb ik me maar wel even aangekleed en heb me bij Erik gevoegd). Niemand van het motel te bekennen en dus niemand die even komt uitleggen. Even later toch en mevrouw van het motel, even vluchtig komt ze voorbij en we begrijpen dat de brandweer het moet komen uitzetten.
We gaan weer naar binnen en het duurt nog zeker een half uur daarna totdat het geluid uit is. Als er brand geweest was hoop ik toch echt dat die brandweer iets meer haast gemaakt had. Uiteindelijk toch lekker geslapen.
Wel weer vroeg wakker, 5:40 uur zoals ongeveer elke morgen.
Ik sta op met een erg zwaar hoofd, maar hoop dat dit wel weer weg zal trekken als ik opsta.
We pakken in, ontbijten, smeren brood voor onderweg etc.
Om 8:30 uur gaan we naar de Walmart voor water en ijs en vertrekken vervolgens naar Monument Valley ( menig western is hier opgenomen - red.). Het schijnt er erg mooi te zijn en wordt gerund door Navajo-indianen.
De weg ernaar toe is wederom mooi, maar toch val ik steeds bijna in slaap en mijn hoofdpijn neemt toe. Ik paracetamol en ibuprofen en later nogmaals in dubbele dosis maar het blijft. Balen. Maar we maken het beste ervan.
Entree van het park valt niet onder onze National Park pas en is $20,-. Prima, maar we zijn in Indianenland en dit zijn echte "klop het geld maar uit je broekzak broeders" (zegt Erik altijd en echt, het is ook zo).
Waar het geld blijft is ons een raadsel, het wordt in ieder geval niet geïnvesteerd in huizen, infrastructuur of gebitszorg.....
We parkeren de auto op de parkeerplaats voor het visitor center (gratis, jaja...). Er zijn tours waar je in een soort zitje achterop een pick-up rondgereden wordt en er uitleg gegeven wordt via een speaker. We lopen naar het loketten voor info. Let op: een tour van 1,5 uur over de weg die je zelf ook kunt rijden met je eigen auto (wat voegt het dan toe...) $85,-!!!!!!!! En de andere tour , zelfde route maar dan als extra nog een deel waar je met je eigen auto niet kan komen, $95-!!!!! Ze kunnen wel niet wijs wezen, we zijn toch niet achterlijk, of wel! Maar genoeg mensen die zich laten verleiden tot dit stoffige openlucht uitstapje. Velen zitten met een zakdoek voor de mond te "genieten". De weg is erg slecht en grotendeels onverhard en met een gewone auto is het met moeite te doen vanwege de gaten en de hobbels. Gelukkig heeft onze auto er geen moeite mee, alleen mijn hoofd wel enigszins.
We maken wat foto's en het is echt wel mooi, hoor. Maar niet zoveel bijzonderder dan andere parken en bovendien is het er veel te druk, vinden wij.
We maken wat foto's en het is echt wel mooi, hoor. Maar niet zoveel bijzonderder dan andere parken en bovendien is het er veel te druk, vinden wij.
Bij een uitkijkpunt staat vervolgens weer zo'n "broeder" met een kraampje om sieraden en potjes te verkopen, precies op de plek waar jij het beste een foto kan maken zodat je niet om ze heen kan. Overal staan ze, waarom houden ze niet gewoon 1 markt waar iedereen tegelijk zijn meuk aan de man kan brengen en waar je heen kan gaan als je er zin in hebt.
We lopen op 1 plek nog een stukje en overwegen nog een hiking trail. Maar mijn hoofd zegt nee en het feit dat we een permit voor moeten aanvragen houdt ons ook tegen. Kost vast weer geld en als je gaat vragen om een permit kan je niet ineens meer zeggen, laat maar, ook als ze er een kapitaal voor vragen. Zo gaat het vaak.
Nee, geen overweldigend succes en we houden er niet een bevredigend gevoel aan over.
We rijden door naar Monticello, enigszins uit ons humeur en met nog steeds hoofdpijn.
In Monticello aangekomen zijn we intussen weer goed gehumeurd (gelukkig duurt zoiets nooit erg lang) en zakt zelfs de hoofdpijn af.
Het motel is leuk, aan de weg en met de parkeerplaats voor de deur. De eigenaar is aardig en geeft informatie over wat er te doen is en waar je kan eten.
We laden de auto uit en besluiten vandaag een keer echt te gaan eten (lees: geen hamburger). We gaan naar Doug's steak & BBQ die een geheel nieuwe dimensie geeft aan de term "fast food". Het is een gewoon restaurantje, erg leuk en erg druk. De bediening is goed, maar zo snel dat je je drinken nog niet op hebt of je hebt al een refill (bijschenken - red.) en als je je eten nog maar net een tel op hebt vragen ze al of je de bon of nog een nagerecht wil. Erik had zijn ijs nog niet eens op toen we de rekening kregen, maar er werd nog wel gezegd dat we rustig door mochten eten en dan betalen. In het geheel niet onprettig hoor, helemaal niet negatief. Het liep lekker door zo en je zat er niet eindeloos te wachten op een kaart, een volgend gerecht of de bon. Wel apart, maar dikke prima. En zo werd de dag toch nog goed en de hoofdpijn is intussen verdwenen. Gelukkig maar.
Morgen willen een mooie, pittige hiking trail gaan doen. We zullen zien of het lukt en we zullen er morgenavond, als we nog genoeg energie over hebben, verslag van doen.
We lopen op 1 plek nog een stukje en overwegen nog een hiking trail. Maar mijn hoofd zegt nee en het feit dat we een permit voor moeten aanvragen houdt ons ook tegen. Kost vast weer geld en als je gaat vragen om een permit kan je niet ineens meer zeggen, laat maar, ook als ze er een kapitaal voor vragen. Zo gaat het vaak.
Nee, geen overweldigend succes en we houden er niet een bevredigend gevoel aan over.
We rijden door naar Monticello, enigszins uit ons humeur en met nog steeds hoofdpijn.
In Monticello aangekomen zijn we intussen weer goed gehumeurd (gelukkig duurt zoiets nooit erg lang) en zakt zelfs de hoofdpijn af.
Het motel is leuk, aan de weg en met de parkeerplaats voor de deur. De eigenaar is aardig en geeft informatie over wat er te doen is en waar je kan eten.
We laden de auto uit en besluiten vandaag een keer echt te gaan eten (lees: geen hamburger). We gaan naar Doug's steak & BBQ die een geheel nieuwe dimensie geeft aan de term "fast food". Het is een gewoon restaurantje, erg leuk en erg druk. De bediening is goed, maar zo snel dat je je drinken nog niet op hebt of je hebt al een refill (bijschenken - red.) en als je je eten nog maar net een tel op hebt vragen ze al of je de bon of nog een nagerecht wil. Erik had zijn ijs nog niet eens op toen we de rekening kregen, maar er werd nog wel gezegd dat we rustig door mochten eten en dan betalen. In het geheel niet onprettig hoor, helemaal niet negatief. Het liep lekker door zo en je zat er niet eindeloos te wachten op een kaart, een volgend gerecht of de bon. Wel apart, maar dikke prima. En zo werd de dag toch nog goed en de hoofdpijn is intussen verdwenen. Gelukkig maar.
Morgen willen een mooie, pittige hiking trail gaan doen. We zullen zien of het lukt en we zullen er morgenavond, als we nog genoeg energie over hebben, verslag van doen.
Monticello
