Jaargang 7
2 juni 2019
Na een, voor Erik slechte en voor mij matige, nacht op een bedje van 1.40 zijn we vanmorgen alweer op tijd wakker. Nog voor 6.00 uur. Dat wil zeggen, toen waren we allebei wakker. Erik was al langer wakker.
We pakken one spullen voor het kayakken, sprayen ons in met factor 50 en gaan vervolgens nog een paar handdoeken en wat broodjes kopen, uiteraard bij de Walmart. Ik zou serieus ook niet weten waar we het anders zouden moeten halen. De Walmart is gewoon dé supermarkt, er is niet eens een andere hier volgens mij.
Na de boodschappen gaan we de kayak ophalen. We vullen wat formulieren in en betalen en vervolgens helpt het aardige meisje om ze op de auto te fixeren. We kunnen tot 16.30 de kayak terugbrengen, maar ze geeft ons haar telefoonnummer voor als we later zijn, dan komt ze terug naar de winkel. Hoe aardig! We doen in ieder geval ons best om op tijd terug te zijn.
We starten op Antilope Point Marina om zo over het water de Antilope Canyon te bewonderen. Dit hadden we met de tour willen doen die al volgeboekt was, maar dit is eigenlijk nog veel leuker en veel goedkoper!
Al meteen na het eerste stukje weten we beiden al waar we morgen spierpijn zullen hebben, maar dat is niet erg. Ik vermaak me reuze, dit is echt wat ik heel erg leuk vind!
Het eerste stuk gaat langs de rotsen over een vrij open stuk water met nogal wat golfslag zo nu en dan. Maar na een tijdje bereiken we de uitmonding van de canyon in het meer en hier kunnen we dus in. Het eerst deel is vrij breed, mar het water is er een stuk rustiger. Dat paddelt een stuk lekkerder hier heb je meer het gevoel dat je echt vooruit komt. Er paddelen nog wat meer kayakkers en stand-up paddelers die op een soort surfplank zonder zeil staan met een paddel om vooruit te komen. Lijkt me ook wel leuk, maar zo gek krijg ik Erik nooit. Verder is het rustig.
De canyon is prachtig en we genieten van de uitzichten.
Ineens worden we opgeschrikt door een toeter. Wat blijkt, hele complete jachten en andere boten voor veel personen vervoeren hier ook toeristen om de canyon te zien. Na de eerste toeter keek ik achterom en het leek wel of sinterklaas gearriveerd was met zijn stoomboot. Kolere, wat een boot. De boten mogen maar maximaal 5 Miles per uur in verband met paddelers. En daar houden ze zich ook aan. De kleintjes aan de kant en het grote gevaarte door het midden. Dit gebeurt een aantal keer en we schrikken er intussen niet meer van. De mensen op de boten zwaaien vriendelijk en maken foto's. We denken dat we in menig fotoalbum terug te vinden zullen zijn, maar zij ook in die van ons.
We pakken one spullen voor het kayakken, sprayen ons in met factor 50 en gaan vervolgens nog een paar handdoeken en wat broodjes kopen, uiteraard bij de Walmart. Ik zou serieus ook niet weten waar we het anders zouden moeten halen. De Walmart is gewoon dé supermarkt, er is niet eens een andere hier volgens mij.
Na de boodschappen gaan we de kayak ophalen. We vullen wat formulieren in en betalen en vervolgens helpt het aardige meisje om ze op de auto te fixeren. We kunnen tot 16.30 de kayak terugbrengen, maar ze geeft ons haar telefoonnummer voor als we later zijn, dan komt ze terug naar de winkel. Hoe aardig! We doen in ieder geval ons best om op tijd terug te zijn.
We starten op Antilope Point Marina om zo over het water de Antilope Canyon te bewonderen. Dit hadden we met de tour willen doen die al volgeboekt was, maar dit is eigenlijk nog veel leuker en veel goedkoper!
Al meteen na het eerste stukje weten we beiden al waar we morgen spierpijn zullen hebben, maar dat is niet erg. Ik vermaak me reuze, dit is echt wat ik heel erg leuk vind!
Het eerste stuk gaat langs de rotsen over een vrij open stuk water met nogal wat golfslag zo nu en dan. Maar na een tijdje bereiken we de uitmonding van de canyon in het meer en hier kunnen we dus in. Het eerst deel is vrij breed, mar het water is er een stuk rustiger. Dat paddelt een stuk lekkerder hier heb je meer het gevoel dat je echt vooruit komt. Er paddelen nog wat meer kayakkers en stand-up paddelers die op een soort surfplank zonder zeil staan met een paddel om vooruit te komen. Lijkt me ook wel leuk, maar zo gek krijg ik Erik nooit. Verder is het rustig.
De canyon is prachtig en we genieten van de uitzichten.
Ineens worden we opgeschrikt door een toeter. Wat blijkt, hele complete jachten en andere boten voor veel personen vervoeren hier ook toeristen om de canyon te zien. Na de eerste toeter keek ik achterom en het leek wel of sinterklaas gearriveerd was met zijn stoomboot. Kolere, wat een boot. De boten mogen maar maximaal 5 Miles per uur in verband met paddelers. En daar houden ze zich ook aan. De kleintjes aan de kant en het grote gevaarte door het midden. Dit gebeurt een aantal keer en we schrikken er intussen niet meer van. De mensen op de boten zwaaien vriendelijk en maken foto's. We denken dat we in menig fotoalbum terug te vinden zullen zijn, maar zij ook in die van ons.
...
6 Chinezen in 3 kayaks
veel leuker en veel goedkoper!
Als de canyon smaller wordt, is het met de grote boten gedaan. Zij keren om. Wij varen tot het einde en gooien onze kayak op de kant tussen alle andere kayak. Een kleurig geheel.
Vanaf hier kan de verder de canyon in lopen. Eerst is dit wee breed , maar het wordt steeds smaller totdat we zo nu en dan echt moeten klimmen en klauteren om verder komen.
En dat op waterschoenen...
Prachtig is het en je kan zover lopen als je wil. Het is niet echt een trail met een eind. We besluiten na ongeveer 2 km om weer terug te gaan.
We hebben ondanks alle inspanning eigenlijk nog helemaal geen honger en besluiten de broodjes te laten voor wat ze zijn en in 1x terug te gaan. We leggen alles in de kayak en willen gaan, maar helaas komt er op dat moment een groepje van 6 Chinezen in 3 kayaks aan die gingen aanmeren. En de plek om aan te meren en om je kayak weer in het water te gooien is erg smal, precies goed voor 1 kayak. In het eerste broodje zaten jongelui, die waren er betrekkelijk snel uit. Boot op de kant en omhoog tillen en in het zand leggen. Maar intussen zaten de overige 4 te wachten totdat de jongeman ze verder zou helpen, want ze konden niet zelf uitstappen en waren ook wat bang voor natte voeten, leek het.
Dit zou een eeuwigheid duren. Dit vond het stel naast ons ook, zij stonden ook te wachten en besloten maar te gaan helpen. Toen ging het in ieder geval wat sneller.
We merken meteen dat onze armen toch wel wat moe zijn en zo nu en dan drijven we even uit om de verzuring tegen te gaan. In de canyon lukt het nog aardig, maar het open stuk met het onrustige water is lastiger. We worden moe en harken ons voort met onze peddels. Erik is er wel klaar mee, maar ook ik ben blij als we het eindpunt in zicht krijgen.
Als we uitstappen staan ik nog te trillen van inspanning. Jemig, wat ben ik moe.
Erik haalde auto en we laden de boel weer in.
Als we de kayaks (op tijd) inleveren staat het meisje van de winkel al meteen weer buiten om te helpen de kayaks weer los te maken en naar binnen te dragen. We bedanken haar hartelijk en geven haar een fooi voor de hulp en omdat we blij zijn dat we zo'n leuke dag gehad hebben.
Echt een super dag, maar wat zijn we moe. Terug in het hotel even liggen....( en we vallen in slaap).
Hapje eten, tanken en terug naar het hotel. Spullen klaarzetten, douchen, verslag schrijven en plannen maken voor morgen als we naar Monticello afreizen.
En daarna lekker slapen (hoop ik).
Vanaf hier kan de verder de canyon in lopen. Eerst is dit wee breed , maar het wordt steeds smaller totdat we zo nu en dan echt moeten klimmen en klauteren om verder komen.
En dat op waterschoenen...
Prachtig is het en je kan zover lopen als je wil. Het is niet echt een trail met een eind. We besluiten na ongeveer 2 km om weer terug te gaan.
We hebben ondanks alle inspanning eigenlijk nog helemaal geen honger en besluiten de broodjes te laten voor wat ze zijn en in 1x terug te gaan. We leggen alles in de kayak en willen gaan, maar helaas komt er op dat moment een groepje van 6 Chinezen in 3 kayaks aan die gingen aanmeren. En de plek om aan te meren en om je kayak weer in het water te gooien is erg smal, precies goed voor 1 kayak. In het eerste broodje zaten jongelui, die waren er betrekkelijk snel uit. Boot op de kant en omhoog tillen en in het zand leggen. Maar intussen zaten de overige 4 te wachten totdat de jongeman ze verder zou helpen, want ze konden niet zelf uitstappen en waren ook wat bang voor natte voeten, leek het.
Dit zou een eeuwigheid duren. Dit vond het stel naast ons ook, zij stonden ook te wachten en besloten maar te gaan helpen. Toen ging het in ieder geval wat sneller.
We merken meteen dat onze armen toch wel wat moe zijn en zo nu en dan drijven we even uit om de verzuring tegen te gaan. In de canyon lukt het nog aardig, maar het open stuk met het onrustige water is lastiger. We worden moe en harken ons voort met onze peddels. Erik is er wel klaar mee, maar ook ik ben blij als we het eindpunt in zicht krijgen.
Als we uitstappen staan ik nog te trillen van inspanning. Jemig, wat ben ik moe.
Erik haalde auto en we laden de boel weer in.
Als we de kayaks (op tijd) inleveren staat het meisje van de winkel al meteen weer buiten om te helpen de kayaks weer los te maken en naar binnen te dragen. We bedanken haar hartelijk en geven haar een fooi voor de hulp en omdat we blij zijn dat we zo'n leuke dag gehad hebben.
Echt een super dag, maar wat zijn we moe. Terug in het hotel even liggen....( en we vallen in slaap).
Hapje eten, tanken en terug naar het hotel. Spullen klaarzetten, douchen, verslag schrijven en plannen maken voor morgen als we naar Monticello afreizen.
En daarna lekker slapen (hoop ik).
Page