Het eerste plaatsje heet Bombay Beach. We rijden naar het strand voor foto's. Het is heet, 36 graden en de lucht voelt dik aan. Het beneemt je de adem, mede door de stank van verrotte vis.
Het uitzicht van het blauwe meer met erachter de bergen is prachtig, het strand echter vertoont de littekenen van van wat ooit was, maar nu niet meer. Er ligt een half vergane boot op het strand, resten van caravans en iets van wat vroeger een haven was. We lopen op een knerpend pad van vissenbotjes, centimeters dik en verspreid over iets wat op een vloedlijn lijkt. Het water zal in het voorjaar en misschien ook in voorgaande jaren hoger gestaan hebben. We maken veel foto's. Het is hier mooi en triest tegelijk. Tekenend voor de rest van Salton Sea en voor wat we vandaag verder nog zien. Het zweet loopt ons aan alle kanten van het lijf en het gezicht en we zorgen ervoor voldoende te drinken.
Als we verder rijden zien we een afslag naar een plaats waar je je boot te water kan laten. Even kijken, misschien dat het nog in gebruik is... Drie half ineen gezakte toiletgebouwtjes, kleedhokjes of wat dan ook en twee stroken om je boot te water te laten. Dat wil zeggen, vroeger kon dat. Zelf het beton is niet bestand tegen het enorm zoute water en is gescheurd, ingezakt en opgelost.
D
Het uitzicht van het blauwe meer met erachter de bergen is prachtig, het strand echter vertoont de littekenen van van wat ooit was, maar nu niet meer. Er ligt een half vergane boot op het strand, resten van caravans en iets van wat vroeger een haven was. We lopen op een knerpend pad van vissenbotjes, centimeters dik en verspreid over iets wat op een vloedlijn lijkt. Het water zal in het voorjaar en misschien ook in voorgaande jaren hoger gestaan hebben. We maken veel foto's. Het is hier mooi en triest tegelijk. Tekenend voor de rest van Salton Sea en voor wat we vandaag verder nog zien. Het zweet loopt ons aan alle kanten van het lijf en het gezicht en we zorgen ervoor voldoende te drinken.
Als we verder rijden zien we een afslag naar een plaats waar je je boot te water kan laten. Even kijken, misschien dat het nog in gebruik is... Drie half ineen gezakte toiletgebouwtjes, kleedhokjes of wat dan ook en twee stroken om je boot te water te laten. Dat wil zeggen, vroeger kon dat. Zelf het beton is niet bestand tegen het enorm zoute water en is gescheurd, ingezakt en opgelost.
D
Jaargang 2, 55ct
28 september
28 september
Erik & Annette Gazette
Vandaag gaan we naar de Salton Sea, de plek waarvan in gezegd heb dat ik er nooit weer heen zou gaan. Heet, stinkend en deprimerend. Maar...ik heb een man die altijd in van alles geïnteresseerd raakt en vervolgens er van alles van opzoekt. En zo ook van de Salton Sea. Nadat ik thuis een documentaire gezien heb met Erik, ben ik er toch met een andere blik naar gaan kijken. En vandaag gaan we we dus toch weer naar de Salton Sea.
Eerst eten we, natuurlijk buiten ons ontbijt en aangezien we geen brood meer in huis hebben, eten we vruchten met ijs. Ach, er zijn vervelendere dingen...
we rijden naar de Salton Sea en stoppen nog even bij de Starbucks voor een Frappé. Lekker koud, het is buiten intussen 28 graden en hoe dichter we bij de Salton Sea komen, hoe warmer het wordt.
We maken als het ware een rondje. Nu hoor ik jullie denken: " een rondje om de zee? Huh?"
De Salton Sea is echter geen zee, maar een enorm groot en zout meer, dus je kan er omheen rijden. Het meer is 45-50 km lang en 20-25 km breed, dus een aardig rondje.
We stoppen bij het eerste plaatsje op de route. Er wonen hier echt nog mensen, maar er staat ook veel leeg en er is al veel ingestort. Ooit was de Salton Sea een toeristische trekpleister, maar nadat er ooit een overstroming is geweest en er hierdoor veel campings, strandplaatsen en trailers (waarin mensen wonen) door het zoute water zijn overspoeld en aangetast, zijn de badplaatsen veranderd in halve spookstadjes.
Eerst eten we, natuurlijk buiten ons ontbijt en aangezien we geen brood meer in huis hebben, eten we vruchten met ijs. Ach, er zijn vervelendere dingen...
we rijden naar de Salton Sea en stoppen nog even bij de Starbucks voor een Frappé. Lekker koud, het is buiten intussen 28 graden en hoe dichter we bij de Salton Sea komen, hoe warmer het wordt.
We maken als het ware een rondje. Nu hoor ik jullie denken: " een rondje om de zee? Huh?"
De Salton Sea is echter geen zee, maar een enorm groot en zout meer, dus je kan er omheen rijden. Het meer is 45-50 km lang en 20-25 km breed, dus een aardig rondje.
We stoppen bij het eerste plaatsje op de route. Er wonen hier echt nog mensen, maar er staat ook veel leeg en er is al veel ingestort. Ooit was de Salton Sea een toeristische trekpleister, maar nadat er ooit een overstroming is geweest en er hierdoor veel campings, strandplaatsen en trailers (waarin mensen wonen) door het zoute water zijn overspoeld en aangetast, zijn de badplaatsen veranderd in halve spookstadjes.
the
home
Zoutkristallen hechten zich vast de uiteinden van beide pieren. Een eindje verderop in het grote niks, staan 2 campers waar twee vlaggen hangen, tot op de vlaggenstok versleten. Er lijken hier mensen te wonen....
We nemen de afslag naar het Sonny Bona Wildlife Refuge Center. Hier wordt veel gedaan voor met name alle vogels die in dit gebied voor langere of kortere tijd verblijven. Het is onder andere een rustplaats voor trekvogels.
We kopen er een T-shirt en een boek. Ik geloof dat we de enige bezoekers zijn vandaag. Als ik net gastenboek teken, zie ik dat er gisteren ook mensen geweest zijn. De vrouw achter de kassa weet nauwelijks hoe de kassa werkt, dus deze zal wel niet zo vaak gebruikt worden en de man die er ook is grijnst me wat toe vanachter zijn +8 brillenglazen.
We kunnen hier nog een wandeling van 2 mijl doen. Leuk, maar niet erg spectaculair. Wel enigszins leerzaam. Het is echter zo heet, dat we blij zijn als we weer bij de auto zijn. Airco volop aan en verder.
We bezoeken nog Salton City en Salton City Beach. Zelfde verhaal: heet stinkend, treurig, maar ook mooi en interessant. Hier is alles aangelegd voor het grote succes van de Salton Sea. Er zijn straten met de prachtigste namen, maar er staat geen huis. Overal elektriciteitsmasten, maar nergens op aangesloten. De ooit aangelegde wegen brokkelen al langzaam af en over een aantal jaar zullen ze niet meer te zien zijn. Teruggenomen door de woestijn.
Ooit is het hier mooi geweest en levendig. Mensen kwamen uitgedost en in grote getale naar het strand. Er stonden strandhuisjes, winkeltjes, er waren mensen met bootjes en muziek. Vroeger... Nu is het er vooral triest.
Met een dubbel gevoel rijden we door naar het laatste plaatsje: Desert Shores.Van alle plaatsjes ziet dit er nog het beste uit. De huizen zijn redelijk verzorgd en er zijn een aantal mooi plekjes waar huizen staan met uitzicht op de Salton Sea. Hier geen verlaten stranden en ingestorte en uitgeleefde caravans. Maar ook hier wil je niet wonen, al zijn er hier bouwkavels te koop voor nog geen $7000,- dollar. Nou, nee maar.
Op de terugweg gaan we nog even langs de Toys'R Us (speelgoedwinkel) maar kopen niks. En langs de Walmart en ja, hier kopen we wel wat.
Als we terug zijn gaan we BBQ-en en eten we friet uit de oven. De gekochte salade blijft onaangeroerd in de koelkast, glad vergeten...
Nog even aanrommelen en verslag schrijven.
En dan nu lekker slapen, welterusten!
We nemen de afslag naar het Sonny Bona Wildlife Refuge Center. Hier wordt veel gedaan voor met name alle vogels die in dit gebied voor langere of kortere tijd verblijven. Het is onder andere een rustplaats voor trekvogels.
We kopen er een T-shirt en een boek. Ik geloof dat we de enige bezoekers zijn vandaag. Als ik net gastenboek teken, zie ik dat er gisteren ook mensen geweest zijn. De vrouw achter de kassa weet nauwelijks hoe de kassa werkt, dus deze zal wel niet zo vaak gebruikt worden en de man die er ook is grijnst me wat toe vanachter zijn +8 brillenglazen.
We kunnen hier nog een wandeling van 2 mijl doen. Leuk, maar niet erg spectaculair. Wel enigszins leerzaam. Het is echter zo heet, dat we blij zijn als we weer bij de auto zijn. Airco volop aan en verder.
We bezoeken nog Salton City en Salton City Beach. Zelfde verhaal: heet stinkend, treurig, maar ook mooi en interessant. Hier is alles aangelegd voor het grote succes van de Salton Sea. Er zijn straten met de prachtigste namen, maar er staat geen huis. Overal elektriciteitsmasten, maar nergens op aangesloten. De ooit aangelegde wegen brokkelen al langzaam af en over een aantal jaar zullen ze niet meer te zien zijn. Teruggenomen door de woestijn.
Ooit is het hier mooi geweest en levendig. Mensen kwamen uitgedost en in grote getale naar het strand. Er stonden strandhuisjes, winkeltjes, er waren mensen met bootjes en muziek. Vroeger... Nu is het er vooral triest.
Met een dubbel gevoel rijden we door naar het laatste plaatsje: Desert Shores.Van alle plaatsjes ziet dit er nog het beste uit. De huizen zijn redelijk verzorgd en er zijn een aantal mooi plekjes waar huizen staan met uitzicht op de Salton Sea. Hier geen verlaten stranden en ingestorte en uitgeleefde caravans. Maar ook hier wil je niet wonen, al zijn er hier bouwkavels te koop voor nog geen $7000,- dollar. Nou, nee maar.
Op de terugweg gaan we nog even langs de Toys'R Us (speelgoedwinkel) maar kopen niks. En langs de Walmart en ja, hier kopen we wel wat.
Als we terug zijn gaan we BBQ-en en eten we friet uit de oven. De gekochte salade blijft onaangeroerd in de koelkast, glad vergeten...
Nog even aanrommelen en verslag schrijven.
En dan nu lekker slapen, welterusten!
Palm Springs
