Jaargang 2, 55ct
20 september
20 september
Erik & Annette Gazette
Na 1 nacht te hebben doorgebracht in Holbrook, reizen we vandaag alweer verder.
Holbrook ligt aan een een stukje van de nog overgebleven Historische Route 66. Je zou toch zeggen dat als stadje dit zou moeten kunnen gebruiken om toeristen te trekken etc. Maar op een een of andere manier is ook dit stadje ten prooi gevallen aan de Interstate I40. Toen deze snelweg aangelegd werd, werd route 66 eigenlijk overbodig. Hele gedeelten zijn overgeasfalteerd door de nieuwe snelweg, maar ook andere stukken zijn door de natuur teruggenomen, overwoekerd en verdwenen. Omdat er nauwelijks meer gebruik gemaakt werd van route 66, toen dan toe de enige weg van oost naar west, gingen veel bedrijfjes aan deze route failliet en raakten stadjes in verval. Veel van deze vergane glorie kan je nog vinden als je goed kijkt. Jammer eigenlijk, wat er nog van over is zou in goede, oude staat moeten worden teruggebracht om oude tijden te doen herleven. Echter, wie gaat dat betalen is altijd de grote vraag. Wel, niemand dus.
Dat over Holbrook. Hier vind je nog wel iets terug van route 66.
Op onze weg naar Prescott proberen we zoveel mogelijk stukjes van de oude weg mee te pikken. Toch leuk.
Onderweg komen we langs een bord dat aangeeft dat aangeeft dat er even verderop een bijzonder krater te zin is. Een krater als gevolg van een meteorietinslag 50.000 jaar geleden. Het lijkt ons interessant en we besluiten een kijkje te gaan nemen.
Er is een compleet museum, een souvenir winkeltje, een eettentje (Subway) en worden rondleidingen gegeven. Dat laatste slaan we maar over, want het duurt een uur en is een mijl lopen en aangezien ik na 1 trap al compleet buiten adem ben.... De toegangsprijs is er ook naar, maar ja. We willen er toch heen. Het is erg interessant en de krater is enorm. Bijna niet voor te stellen met wat voor kracht dit gepaard gegaan is.
Holbrook ligt aan een een stukje van de nog overgebleven Historische Route 66. Je zou toch zeggen dat als stadje dit zou moeten kunnen gebruiken om toeristen te trekken etc. Maar op een een of andere manier is ook dit stadje ten prooi gevallen aan de Interstate I40. Toen deze snelweg aangelegd werd, werd route 66 eigenlijk overbodig. Hele gedeelten zijn overgeasfalteerd door de nieuwe snelweg, maar ook andere stukken zijn door de natuur teruggenomen, overwoekerd en verdwenen. Omdat er nauwelijks meer gebruik gemaakt werd van route 66, toen dan toe de enige weg van oost naar west, gingen veel bedrijfjes aan deze route failliet en raakten stadjes in verval. Veel van deze vergane glorie kan je nog vinden als je goed kijkt. Jammer eigenlijk, wat er nog van over is zou in goede, oude staat moeten worden teruggebracht om oude tijden te doen herleven. Echter, wie gaat dat betalen is altijd de grote vraag. Wel, niemand dus.
Dat over Holbrook. Hier vind je nog wel iets terug van route 66.
Op onze weg naar Prescott proberen we zoveel mogelijk stukjes van de oude weg mee te pikken. Toch leuk.
Onderweg komen we langs een bord dat aangeeft dat aangeeft dat er even verderop een bijzonder krater te zin is. Een krater als gevolg van een meteorietinslag 50.000 jaar geleden. Het lijkt ons interessant en we besluiten een kijkje te gaan nemen.
Er is een compleet museum, een souvenir winkeltje, een eettentje (Subway) en worden rondleidingen gegeven. Dat laatste slaan we maar over, want het duurt een uur en is een mijl lopen en aangezien ik na 1 trap al compleet buiten adem ben.... De toegangsprijs is er ook naar, maar ja. We willen er toch heen. Het is erg interessant en de krater is enorm. Bijna niet voor te stellen met wat voor kracht dit gepaard gegaan is.
the
home
Na dit bezoek rijden we door na Winslow, want ik moet en zal op de foto "standing on the corner of Winslow Arizona". Deze tekst komt uit het liedje "take it easy" van de Eagles. Vorig jaar lag het net niet op de route, maar dit jaar wel! Ook Winslow is een plaatsje met veel vergane glorie door het wegvallen van de eens zo belangrijke doorgangsroute van oost naar west. Op de hoek van een straatje in het "centrum" is een beeld geplaatst van een man met een gitaar (volgens sommigen is dit Jackson Brown, één van de schrijvers van het liedje) waarmee je dan op de foto kan "standing on the corner". Lollig, we maken foto's en kopen aan de overkant een T-shirt. Dit is eigenlijk het enige wat er te doen is, dus we reizen weer verder.
Het is nog maar 14.00 uur als we aankomen in Prescott. We zijn beide best wel moe en daarbij komt dat ik nog regelmatig het toilet moet bezoeken en al 2 dagen leef op 4 biscuitjes. Erik ploft op het bed terwijl we eigenlijk nog goud willen gaan pannen. Op dit moment krijg ik nog geen argwaan, want ik ben in de veronderstelling dat ik een niet besmettelijke voedselvergiftiging heb opgelopen....
Na wat aansporing van mijn kant gaan we op pad, naar het plekje waar we vorig jaar ook gezocht (en gevonden) hebben. Erik is wat stilletjes, maar dat is hij wel vaker, niet zo'n spraakzaam type als ik. Als we aankomen bij de goede plek zegt Erik zich niet lekker te voelen. We proberen nog een stukje langs de beek te lopen en pannen een paar keer wat. Het lijkt verstandiger om terug te gaan, Erik wordt steeds beroerder. Aangekomen in ons motel blijkt hij dezelfde symptomen te hebben als ik en we zijn gelukkig net op tijd terug om alles netjes in het toilet te deponeren. Niet zo fris allemaal, maar dat zijn overgeven en diarree doorgaans niet. Balen, met 2-5 dagen zal het over moeten zijn... Ach, shit happens....
Het is nog maar 14.00 uur als we aankomen in Prescott. We zijn beide best wel moe en daarbij komt dat ik nog regelmatig het toilet moet bezoeken en al 2 dagen leef op 4 biscuitjes. Erik ploft op het bed terwijl we eigenlijk nog goud willen gaan pannen. Op dit moment krijg ik nog geen argwaan, want ik ben in de veronderstelling dat ik een niet besmettelijke voedselvergiftiging heb opgelopen....
Na wat aansporing van mijn kant gaan we op pad, naar het plekje waar we vorig jaar ook gezocht (en gevonden) hebben. Erik is wat stilletjes, maar dat is hij wel vaker, niet zo'n spraakzaam type als ik. Als we aankomen bij de goede plek zegt Erik zich niet lekker te voelen. We proberen nog een stukje langs de beek te lopen en pannen een paar keer wat. Het lijkt verstandiger om terug te gaan, Erik wordt steeds beroerder. Aangekomen in ons motel blijkt hij dezelfde symptomen te hebben als ik en we zijn gelukkig net op tijd terug om alles netjes in het toilet te deponeren. Niet zo fris allemaal, maar dat zijn overgeven en diarree doorgaans niet. Balen, met 2-5 dagen zal het over moeten zijn... Ach, shit happens....
