The Erik & Annette Gazette
Jaargang 4
Palm Springs
Vandaag vroeg op pad. Broodjes smeren, drinken mee, mijnlampjes mee, hoeden en voor de avond een trui (want ik krijg het toch wel weer koud met de airco aan). We gaan vandaag richting de Mexicaanse grens om een trail te doen over/langs een spoorlijn die er al sinds 1919 ligt en die sinds 10 jaar niet meer in gebruik is. Op de route zijn een aantal tunnels, dus vandaar de lampjes en er is een houten spoorbrug. Een hele grote, de grootste houten spoorbrug (ter wereld!) die er is. Ja, die moeten we natuurlijk zien hier moeten we overheen lopen en foto's maken. Klein probleempje: het is 43 graden en de brug is 12 km (en 12 km terug) lopen.
We wagen het er toch op.
Om 7:30 uur zitten we in de auto en het is buiten heerlijk, 28 graden en nog geen felle zon. Er lopen wat ouderen in een wandelgroepje buiten. Zou ik ook doen als ik in Palm Springs woonde en niet meer hoefde te werken. Het is 2,5-3 uur rijden naar de trail. We tanken vlakbij de Salton Sea waar een Starbucks zit waar we ook de lekkerste frappuccino ooit gedronken hebben. We kopen uiteraard weer een en hij smaakt wederom heerlijk. Bij de benzinepomp kopen we voor ontbijt een pizzapunt die Erik elegant laat vallen op zijn pas gewassen broek. Lang leve de keukenrol en de altijd in de auto aanwezige flesjes water.
Zo, nu moeten we ertegen kunnen.
We rijden verder naar het zuiden en ik vind de omgeving er niet veel mooier op worden. Gelukkig gaan we het laatste stuk weer door de bergen wat mij goede hoop voor een mooie wandeling geeft.
Het schijnt dat dat we bij een nudistencamping kunnen aanbellen en daar kunnen parkeren. We komen inderdaad bij een hek en als we melden dat we komen voor de trail gaat de poort open en rijden we naar het kantoortje voor registratie en betalen we $5,- p.p. De mensen zijn er superaardig (en gekleed) en er lopen 2 hele lieve honden. We praten nog even en dat wordt het tijd voor vertrek.
We pakken per persoon 7 flesjes water en een liter Gatorate in de rugtas, wat chips (voor het zout) en broodjes. Het past allemaal net. Nu nog even goed sprayen met factor 50, wel nodig hier, en muggenspray, want je weet maar nooit. Bepakt en bezakt lopen we het paadje op naar de spoorlijn.
We wagen het er toch op.
Om 7:30 uur zitten we in de auto en het is buiten heerlijk, 28 graden en nog geen felle zon. Er lopen wat ouderen in een wandelgroepje buiten. Zou ik ook doen als ik in Palm Springs woonde en niet meer hoefde te werken. Het is 2,5-3 uur rijden naar de trail. We tanken vlakbij de Salton Sea waar een Starbucks zit waar we ook de lekkerste frappuccino ooit gedronken hebben. We kopen uiteraard weer een en hij smaakt wederom heerlijk. Bij de benzinepomp kopen we voor ontbijt een pizzapunt die Erik elegant laat vallen op zijn pas gewassen broek. Lang leve de keukenrol en de altijd in de auto aanwezige flesjes water.
Zo, nu moeten we ertegen kunnen.
We rijden verder naar het zuiden en ik vind de omgeving er niet veel mooier op worden. Gelukkig gaan we het laatste stuk weer door de bergen wat mij goede hoop voor een mooie wandeling geeft.
Het schijnt dat dat we bij een nudistencamping kunnen aanbellen en daar kunnen parkeren. We komen inderdaad bij een hek en als we melden dat we komen voor de trail gaat de poort open en rijden we naar het kantoortje voor registratie en betalen we $5,- p.p. De mensen zijn er superaardig (en gekleed) en er lopen 2 hele lieve honden. We praten nog even en dat wordt het tijd voor vertrek.
We pakken per persoon 7 flesjes water en een liter Gatorate in de rugtas, wat chips (voor het zout) en broodjes. Het past allemaal net. Nu nog even goed sprayen met factor 50, wel nodig hier, en muggenspray, want je weet maar nooit. Bepakt en bezakt lopen we het paadje op naar de spoorlijn.
Ook nog hiking-sticks mee, want er wordt ons tussen neus en lippen door ook nog gezegd dat er soms slangen in de tunnels zitten. Lekker dan.
Eenmaal op het (goede)spoor komen we al snel langs een aantal verlaten wagons. Snel een paar foto's en door nu het nog niet zo heet is. Op de terugweg snuffelen we nog wel even binnen. We komen langs bruggetjes waar je goed moet opletten waar je stapt zodat je niet door een paar missende balken naar beneden valt. Nog meer verlaten wagons en een wagon ergens beneden van de berg af. Tussentijds drinken we veel water en stoppen even voor een broodje. De tunnels zijn heerlijk koel en gelukkig komen we er geen slangen tegen. Uiteindelijk, na ruim 12 km komen we dan bij de oude houten spoorbrug. Zeer indrukwekkend en erg groot. We maken foto's, kijken er rond en zoeken een plekje in een ingestorte tunnel om even te zitten, handig, al die rotsblokken.
En dan weer terug. De rugtassen worden steeds lichter, dat is een voordeel, maar onze benen worden steeds vermoeider. Op de terugweg klimmen we nog in de verlaten wagons en maken foto's.
Na 13 (à 0,5 liter) flesjes water en 2 liter Gatorade komen we weer aan bij ons beginpunt. Er cirkelen al een paar aasgieren boven het laatste stukje van de rails, maar we moeten ze helaas teleurstellen. We hebben het overleefd. Bij de auto gaat een blikje sinas er ook nog heerlijk in.
We overwegen om nog wat te drinken en eventueel te eten op de camping, maar omdat het intussen al 18:30 uur is en we ook nog dik 3 uur terug moeten rijden, slaan we het over.
Op de terugweg krijg ik het inderdaad koud, met het zweet nog op de rug. Ik trek lekker mijn trui aan.
Erik roept een aantal keer dat het hem meevalt hoe zijn benen aanvoelen. Nou, mij niet. Maar ik wacht af hoe hij straks uit de auto stapt.
Omdat we vinden dat we allebei wel een hamburger verdiend hebben,
Eenmaal op het (goede)spoor komen we al snel langs een aantal verlaten wagons. Snel een paar foto's en door nu het nog niet zo heet is. Op de terugweg snuffelen we nog wel even binnen. We komen langs bruggetjes waar je goed moet opletten waar je stapt zodat je niet door een paar missende balken naar beneden valt. Nog meer verlaten wagons en een wagon ergens beneden van de berg af. Tussentijds drinken we veel water en stoppen even voor een broodje. De tunnels zijn heerlijk koel en gelukkig komen we er geen slangen tegen. Uiteindelijk, na ruim 12 km komen we dan bij de oude houten spoorbrug. Zeer indrukwekkend en erg groot. We maken foto's, kijken er rond en zoeken een plekje in een ingestorte tunnel om even te zitten, handig, al die rotsblokken.
En dan weer terug. De rugtassen worden steeds lichter, dat is een voordeel, maar onze benen worden steeds vermoeider. Op de terugweg klimmen we nog in de verlaten wagons en maken foto's.
Na 13 (à 0,5 liter) flesjes water en 2 liter Gatorade komen we weer aan bij ons beginpunt. Er cirkelen al een paar aasgieren boven het laatste stukje van de rails, maar we moeten ze helaas teleurstellen. We hebben het overleefd. Bij de auto gaat een blikje sinas er ook nog heerlijk in.
We overwegen om nog wat te drinken en eventueel te eten op de camping, maar omdat het intussen al 18:30 uur is en we ook nog dik 3 uur terug moeten rijden, slaan we het over.
Op de terugweg krijg ik het inderdaad koud, met het zweet nog op de rug. Ik trek lekker mijn trui aan.
Erik roept een aantal keer dat het hem meevalt hoe zijn benen aanvoelen. Nou, mij niet. Maar ik wacht af hoe hij straks uit de auto stapt.
Omdat we vinden dat we allebei wel een hamburger verdiend hebben,
stoppen we bij Carl's Jr. hier hebben ze echt de lekkerste hamburgers en ik wordt er nog eens vol van ook.
We stappen uit als 2 bejaarden die hun rollator vergeten zijn. Ja, Erik ook!
Het laatste hapje van mijn hamburger verdwijnt in Erik's mond, zo vol ben ik. Maar heerlijk gegeten, dat wel. En ook nog een liter drinken erbij.
In ons appartementje in Palm Springs duik ik heerlijk onder de douche. Daarna ben ik niet meer koud en ook niet warm. Precies goed. Erik zit te zweten op de bank terwijl de airco braaf zijn werk doet. Ik adviseer de douche waar hij naartoe strompelt en waar hij dan nu ook onder staat.
Het was een volle en actieve dag maar zeer de moeite waard. Ik vrees dat jullie het morgen weer met een saai verslag moeten gaan doen, want opa en oma doen morgen rustig aan. Althans, dat zeggen we nu, maar je weet maar nooit.
We stappen uit als 2 bejaarden die hun rollator vergeten zijn. Ja, Erik ook!
Het laatste hapje van mijn hamburger verdwijnt in Erik's mond, zo vol ben ik. Maar heerlijk gegeten, dat wel. En ook nog een liter drinken erbij.
In ons appartementje in Palm Springs duik ik heerlijk onder de douche. Daarna ben ik niet meer koud en ook niet warm. Precies goed. Erik zit te zweten op de bank terwijl de airco braaf zijn werk doet. Ik adviseer de douche waar hij naartoe strompelt en waar hij dan nu ook onder staat.
Het was een volle en actieve dag maar zeer de moeite waard. Ik vrees dat jullie het morgen weer met een saai verslag moeten gaan doen, want opa en oma doen morgen rustig aan. Althans, dat zeggen we nu, maar je weet maar nooit.
🔙
🇺🇸
8,5 liter op 24,5 km
🦉
Goat Canyon Trestle
Special
Klik hier!
Special
Klik hier!