Jaargang 7
1 juni 2019
De grote verdwijnvakantie....
We zijn deze vakantie steeds van alles kwijt..
En voor de tweede keer vandaag type ik dit verslag, de eerste versie was ineens zomaar verdwenen. Ik zal geen krachttermen gebruiken, maar ik baal er wel van. De laatste zin in versie 1 was namelijk dat ik tijdens de was alvast het verslag aan het typen was omdat ik vast en zeker in slaap zou vallen als het daarna nog moest....dus als het verslag halverwege stopt dan ben ik in slaap gevallen.
Vandaag ruilen we Las Vegas in voor Page, zo'n 5,5 uur rijden. Het oorspronkelijke plan was om vroeg te vertrekken en onderweg nog een paar keer te stoppen, door de Vermillion Cliffs te rijden (lees: omweg), even te wandelen etc. Maar zoals het vaker gaat met oorspronkelijke plannen, er komt niets van terecht.
We zijn weliswaar vroeg wakker, maar we werken de website bij, FaceTimen met Michael en Jonathan & Sanne, pakken alle rommel weer bij elkaar, douchen en aankleden, even niksen etc. Nee, vroeg vertrekken lukt niet. Bovendien zijn we nog maar 1x op de Strip geweest en dat is toch wel wat weinig. We besluiten het afscheid van Las Vegas nog even uit te stellen en lopen nog over de Strip tot de M&M store en terug, maken wat foto's, drinken een ijskoffie, lopen terug naar het hotel en FaceTimen met Nick. Thuis alles onder controle alleen nog steeds geen kittens. Yellow heeft er nog geen zin in. Ons geduld wordt op de proef gesteld.
Dan lopen we naar de auto via het casino. Zullen we nog een paar dollar gokken? Alleen als de gokkast met "de ogen" er staat. Daar heb we een keer eerder op gespeeld, dat snappen we misschien nog enigszins. We winnen $16 dollar en dat vinden we mooi, uitbetalen en wegwezen. Op naar Page.
En nu ben ik het toch echt bijna kwijt, let op:
We rijden van Nevada naar Arizona.
Na een tijdje rijden we van Arizona Utah binnen.
Na een tijdje zien we dat de klok een uur vooruit gegaan is en onze verwachte aankomsttijd ook een uur later is.
Weer even later rijden we opnieuw Arizona binnen en later weer Utah om vervolgens weer de grens met Arizona te passeren.
De klok staat intussen weer op dezelfde tijd als in Nevada. Nou, ik was echt bijna de kluts kwijt.
We zijn deze vakantie steeds van alles kwijt..
En voor de tweede keer vandaag type ik dit verslag, de eerste versie was ineens zomaar verdwenen. Ik zal geen krachttermen gebruiken, maar ik baal er wel van. De laatste zin in versie 1 was namelijk dat ik tijdens de was alvast het verslag aan het typen was omdat ik vast en zeker in slaap zou vallen als het daarna nog moest....dus als het verslag halverwege stopt dan ben ik in slaap gevallen.
Vandaag ruilen we Las Vegas in voor Page, zo'n 5,5 uur rijden. Het oorspronkelijke plan was om vroeg te vertrekken en onderweg nog een paar keer te stoppen, door de Vermillion Cliffs te rijden (lees: omweg), even te wandelen etc. Maar zoals het vaker gaat met oorspronkelijke plannen, er komt niets van terecht.
We zijn weliswaar vroeg wakker, maar we werken de website bij, FaceTimen met Michael en Jonathan & Sanne, pakken alle rommel weer bij elkaar, douchen en aankleden, even niksen etc. Nee, vroeg vertrekken lukt niet. Bovendien zijn we nog maar 1x op de Strip geweest en dat is toch wel wat weinig. We besluiten het afscheid van Las Vegas nog even uit te stellen en lopen nog over de Strip tot de M&M store en terug, maken wat foto's, drinken een ijskoffie, lopen terug naar het hotel en FaceTimen met Nick. Thuis alles onder controle alleen nog steeds geen kittens. Yellow heeft er nog geen zin in. Ons geduld wordt op de proef gesteld.
Dan lopen we naar de auto via het casino. Zullen we nog een paar dollar gokken? Alleen als de gokkast met "de ogen" er staat. Daar heb we een keer eerder op gespeeld, dat snappen we misschien nog enigszins. We winnen $16 dollar en dat vinden we mooi, uitbetalen en wegwezen. Op naar Page.
En nu ben ik het toch echt bijna kwijt, let op:
We rijden van Nevada naar Arizona.
Na een tijdje rijden we van Arizona Utah binnen.
Na een tijdje zien we dat de klok een uur vooruit gegaan is en onze verwachte aankomsttijd ook een uur later is.
Weer even later rijden we opnieuw Arizona binnen en later weer Utah om vervolgens weer de grens met Arizona te passeren.
De klok staat intussen weer op dezelfde tijd als in Nevada. Nou, ik was echt bijna de kluts kwijt.
Verdwenen
We checken in in een Motel6 motel en kijken online of we een kayaktocht kunnen boeken voor morgen, maar helaas is alles volgeboekt. We rijden nog langs het kantoortje, maar opnieuw helaas, dicht. Ik baal, want hier had ik me erg op verheugd. Gelukkig komt Erik met het geniale idee om een kayak te huren. Hij heeft het zien staan bij een winkeltje. We lopen naar binnen voor meer info. Ze verhuren voor een redelijke prijs. Je moet we zelf de kayak meenemen en weer terug brengen. Maar ze helpen je met het op de auto plaatsen en op onze auto moet het geen probleem zijn. Mooi, ik ben blij. Lekker een dagje op het water.
We rijden nog even langs de Walmart voor een paar kleine dingen (en nieuwe Super Mario sokken!) en eten een hapje.
Terug in het motel zijn we nog net op tijd om legaal de was te doen (mag tot 20.30 uur en het is 20.20 uur).
Intussen dat de was draait schrijf ik versie 1 van dit verslag, het verdwenen verslag.
Na de was, een lekker douche en een tweede verslag vind ik het wel tijd voor bed. Morgen lekker kayakken. Tot morgen.
We rijden nog even langs de Walmart voor een paar kleine dingen (en nieuwe Super Mario sokken!) en eten een hapje.
Terug in het motel zijn we nog net op tijd om legaal de was te doen (mag tot 20.30 uur en het is 20.20 uur).
Intussen dat de was draait schrijf ik versie 1 van dit verslag, het verdwenen verslag.
Na de was, een lekker douche en een tweede verslag vind ik het wel tijd voor bed. Morgen lekker kayakken. Tot morgen.
Page
