Zaterdag , 18 juli
Jaargang 1, 10 ct
Once upon a time in the west
Vandaag gaan we leuke weggetjes zoeken, wandelen en natuurlijk genieten van de schitterende uitzichten hier. Omdat de keuze weer eens te groot is, besluiten we om eerst naar het visitors center te gaan in Lone Pine, zo'n 40 mijl naar het zuiden.
We vertrekken rond half 10 met mooi weer. De temperatuur is ongeveer 32 graden. We krijgen bij het visitors center een paar tips voor een dagtrip en we worden verder nog gewaarschuwd dat er in de loop van de middag onweersbuien kunnen ontstaan, en als het hier hard gaat regenen gaat het met een enorme vaart de bergen af.
We kiezen voor de Alabama Hills. Het is niet erg groot maar geweldig mooi. Een wat grote zandweg (the Movie Road) en talloze kleine doorkruisen dit gebied. De afstanden zijn maar klein en verdwalen is haast niet mogelijk. Gelukkig maar, want we hebben continu ruzie met onze (prut) kaart. Korte ritjes en korte wandelingen, erg leuk. In deze omgeving zijn veel (western) films opgenomen waaronder "Once upon a time in de West". Ik geloof dat er scenes voor wel meer dan 200 films vanaf 1921 opgenomen zijn.
Rond 13.00 uur beginnen er wolken te ontstaan aan de zuidkant die er dreigend uitzien. We besluiten om 13.30 dat we ook wel gezien hebben en gaan in Lone Pine naar de MacDonalds voor een frappe en een MacFlurry (hoofdsponsor zijn heeft zo zijn verplichtingen). Het begint erg hard te waaien en ik krijg een waarschuwing op mijn telefoon voor zandstormen. Maar het regent niet en na enig overleg besluiten we een zigzag weg de berg op te gaan. Schitterend en hooooog! Het weer klaart weer wat op maar de wolken blijven steeds op de achtergrond.
We vertrekken rond half 10 met mooi weer. De temperatuur is ongeveer 32 graden. We krijgen bij het visitors center een paar tips voor een dagtrip en we worden verder nog gewaarschuwd dat er in de loop van de middag onweersbuien kunnen ontstaan, en als het hier hard gaat regenen gaat het met een enorme vaart de bergen af.
We kiezen voor de Alabama Hills. Het is niet erg groot maar geweldig mooi. Een wat grote zandweg (the Movie Road) en talloze kleine doorkruisen dit gebied. De afstanden zijn maar klein en verdwalen is haast niet mogelijk. Gelukkig maar, want we hebben continu ruzie met onze (prut) kaart. Korte ritjes en korte wandelingen, erg leuk. In deze omgeving zijn veel (western) films opgenomen waaronder "Once upon a time in de West". Ik geloof dat er scenes voor wel meer dan 200 films vanaf 1921 opgenomen zijn.
Rond 13.00 uur beginnen er wolken te ontstaan aan de zuidkant die er dreigend uitzien. We besluiten om 13.30 dat we ook wel gezien hebben en gaan in Lone Pine naar de MacDonalds voor een frappe en een MacFlurry (hoofdsponsor zijn heeft zo zijn verplichtingen). Het begint erg hard te waaien en ik krijg een waarschuwing op mijn telefoon voor zandstormen. Maar het regent niet en na enig overleg besluiten we een zigzag weg de berg op te gaan. Schitterend en hooooog! Het weer klaart weer wat op maar de wolken blijven steeds op de achtergrond.
Vandaag eens geen MacDonalds als avondeten.
Ja u hoort het goed, geen BigMac of McNuggets, maar eigen gekookte pot.
Na lang wikken en wegen in onze alles verkopende winkel ( bijna een Walmart XXXS), wordt het boontjes met een hamburger. In onze kamer aangekomen blijkt dat de hamburgers in een plastic bak zitten inclusief jus en stijf bevroren zijn. Oké..., nu op zoek naar een geschikte pan en een blikopener. Beide zijn aanwezig maar komen uit een tijd dat John Wayne hier nog rondliep, maar ze doen het!
Tijdens het koken gaat het brandalarm ongeveer 3x af (geen afzuigkap) maar Annette weet deze iedere keer uit te krijgen door te wapperen met een handdoek en de voor- en achterdeur open te zetten.
Na het gevecht met het brandalarm en het fornuis heb ik alles dan eindelijk klaar. Ik besluit om onze eigen wegwerpvorkjes te gebruiken daar het bestek hier niet volledig en niet al te schoon is. Het lijkt wel kamperen in je eigen hotelkamer of zoals ze dit soort dingen hier in Amerika noemen: Redneck Cooking.
Maar het eindresultaat is goed, het smaakt ons uitstekend deze cowboypot, John Wayne zal er jaloers op geweest zijn!
Ja u hoort het goed, geen BigMac of McNuggets, maar eigen gekookte pot.
Na lang wikken en wegen in onze alles verkopende winkel ( bijna een Walmart XXXS), wordt het boontjes met een hamburger. In onze kamer aangekomen blijkt dat de hamburgers in een plastic bak zitten inclusief jus en stijf bevroren zijn. Oké..., nu op zoek naar een geschikte pan en een blikopener. Beide zijn aanwezig maar komen uit een tijd dat John Wayne hier nog rondliep, maar ze doen het!
Tijdens het koken gaat het brandalarm ongeveer 3x af (geen afzuigkap) maar Annette weet deze iedere keer uit te krijgen door te wapperen met een handdoek en de voor- en achterdeur open te zetten.
Na het gevecht met het brandalarm en het fornuis heb ik alles dan eindelijk klaar. Ik besluit om onze eigen wegwerpvorkjes te gebruiken daar het bestek hier niet volledig en niet al te schoon is. Het lijkt wel kamperen in je eigen hotelkamer of zoals ze dit soort dingen hier in Amerika noemen: Redneck Cooking.
Maar het eindresultaat is goed, het smaakt ons uitstekend deze cowboypot, John Wayne zal er jaloers op geweest zijn!
Bovenaan lopen we een stuk en als het wat begint te rommelen in de verte besluiten we geen risico's te nemen en weer terug naar de auto te gaan.
Als we weer naar beneden rijden nemen we nog de afslag naar Mountain Whitney, de hoogste berg in de omgeving. Verder dan de hikers parkeerplaats kan je niet met de auto. Je kunt dan een stuk hiken en als je nog verder wil moet je een permit (vergunning red.) hebben, maar die waren vanmorgen in het visitors center al niet meer te krijgen. Maar goed, we waren toch niet van plan om hier de berg op te klimmen. We klauteren een stukje omhoog bij een waterval en genieten volop.
Als we weer terugrijden valt er wat regen, maar niet veel.
De temperatuur die vanmorgen nog ruim boven de 30 graden was is inmiddels gezakt naar 15 graden in de bergen, maar ook in de Alabama Hills waar we weer doorrijden op weg naar Big Pine.
In Big Pine heeft het niet geregend en het is hier 22 graden als we om 19.00 terugkomen.
We halen wat boodschappen in het supermarktje bij het hotel en Erik kookt een heerlijke cowboyprut. Het smaakt me heerlijk!
We gaan er vanavond niet meer uit, maar prutsen een beetje met de website, het plakboek, en de indeling van de koffers.
Morgen gaan we naar Coleville, zo'n 2,5 uur rijden van hier. Hopelijk is het weer goed en kunnen we onderweg op zoek naar beren en naar goud, allebei een behoorlijke uitdaging...
So goodnight Cowboys!
Als we weer naar beneden rijden nemen we nog de afslag naar Mountain Whitney, de hoogste berg in de omgeving. Verder dan de hikers parkeerplaats kan je niet met de auto. Je kunt dan een stuk hiken en als je nog verder wil moet je een permit (vergunning red.) hebben, maar die waren vanmorgen in het visitors center al niet meer te krijgen. Maar goed, we waren toch niet van plan om hier de berg op te klimmen. We klauteren een stukje omhoog bij een waterval en genieten volop.
Als we weer terugrijden valt er wat regen, maar niet veel.
De temperatuur die vanmorgen nog ruim boven de 30 graden was is inmiddels gezakt naar 15 graden in de bergen, maar ook in de Alabama Hills waar we weer doorrijden op weg naar Big Pine.
In Big Pine heeft het niet geregend en het is hier 22 graden als we om 19.00 terugkomen.
We halen wat boodschappen in het supermarktje bij het hotel en Erik kookt een heerlijke cowboyprut. Het smaakt me heerlijk!
We gaan er vanavond niet meer uit, maar prutsen een beetje met de website, het plakboek, en de indeling van de koffers.
Morgen gaan we naar Coleville, zo'n 2,5 uur rijden van hier. Hopelijk is het weer goed en kunnen we onderweg op zoek naar beren en naar goud, allebei een behoorlijke uitdaging...
So goodnight Cowboys!
Schrijf eens naar ons:
Redneck
Cooking
Cooking
