Jaargang 7
15 juni 2019
Het is hier echt altijd lekker weer. Tenminste als wij er zijn, maar anders meestal ook. Waarom schijnt bij ons de zon niet wat vaker. Alles ziet er zoveel mooier uit als de zon schijnt!
Ik begin de dag in het zwembad, 17 minuten hele korte baantjes, tot Erik buiten komt met een paar schaaltjes fruit voor het ontbijt. Lekker.
Vandaag willen we weer eens wat gaan doen, iets actiefs. We besluiten te gaan hiken vlakbij de Salton Sea in een "slot- canyon".
We nemen broodjes mee en wat te knabbelen, genoeg te drinken, een hoed en een pet en zijn helemaal voor bereid op een wandeling van 10 km.
Het is één uur rijden vanaf Palm Springs. We komen aan bij een onverhard pad dat uitkomt bij het begin van de trail. Het is er heet, bloedheet en de zon staat recht boven ons, wat de kans op schaduw erg beperkt. De eerste kilometer gaat door een soort droge rivierbedding en mul zand en grind. Vlak bij de rotsen aan weerszijden is zo nu en dan een stukje schaduw te vinden. Dan moeten we linksaf de rotsen op klauteren. Leuk! Via stenen en ladders klimmen we omhoog. De canyon wordt reeds nauwer en erg mooi. Intussen loopt het zweet met staaltjes van mijn gezicht af. Wat is het warm. Als we na een tijdje de slot-canyon uit kruipen komen we op een pad dat ons nog verder omhoog leidt. Hier geen schaduw en wel een behoorlijke dreiging. In hoogte en in temperatuur.
Als ik weer even op adem sta te komen en opnieuw constateer dat mijn hoofd wel erg warm is, vraagt Erik of we terug zullen gaan. Nee!!! Natuurlijk niet. Even uitrusten en dan in ieder geval naar het hoogste punt, dat is niet meer zo ver en dan kijken we wel. Het hoogste punt is zo bereikt en we kijken uit over de heuvels, de canyon en het pad dat ons nog 7,5 km verder moet brengen. Weliswaar niet meer omhoog, maar wel zonder enige schaduw. 7,5 km in de volle zon tussen 13.00 en 14.00.... Is dat wel verstandig. Erik wil terug maar ik wil alleen als het niet om mij is. Nee, Erik is duizelig en misselijk. Ik zou haast zeggen, gelukkig. Maar dat is alleen omdat ik mezelf dan geen zwakkeling voel. Ik ben namelijk ook duizelig en heb moeite mijn benen recht voor elkaar te zetten en begin te zwalken. Terug is het meest verstandig, besluiten we. Naar beneden gaat makkelijker en zodra we weer een stukje schaduw vinden langs een rots, gaan we zitten, drinken en wat zoute chips eten. We rusten uit, koelen af voor zover mogelijk en ik krijg weer wat praatjes. Erik maakt zich altijd zorgen als ik stop met praten. De weg terug verloopt verder voorspoedig en ik ben blij als ik in de auto zit met de airco aan. In plaats van 10 km hebben we slechts 5 gelopen. Jammer dan. We onthouden deze trail voor een eventuele volgende keer en dan niet op het heetst van de dag.
Ik begin de dag in het zwembad, 17 minuten hele korte baantjes, tot Erik buiten komt met een paar schaaltjes fruit voor het ontbijt. Lekker.
Vandaag willen we weer eens wat gaan doen, iets actiefs. We besluiten te gaan hiken vlakbij de Salton Sea in een "slot- canyon".
We nemen broodjes mee en wat te knabbelen, genoeg te drinken, een hoed en een pet en zijn helemaal voor bereid op een wandeling van 10 km.
Het is één uur rijden vanaf Palm Springs. We komen aan bij een onverhard pad dat uitkomt bij het begin van de trail. Het is er heet, bloedheet en de zon staat recht boven ons, wat de kans op schaduw erg beperkt. De eerste kilometer gaat door een soort droge rivierbedding en mul zand en grind. Vlak bij de rotsen aan weerszijden is zo nu en dan een stukje schaduw te vinden. Dan moeten we linksaf de rotsen op klauteren. Leuk! Via stenen en ladders klimmen we omhoog. De canyon wordt reeds nauwer en erg mooi. Intussen loopt het zweet met staaltjes van mijn gezicht af. Wat is het warm. Als we na een tijdje de slot-canyon uit kruipen komen we op een pad dat ons nog verder omhoog leidt. Hier geen schaduw en wel een behoorlijke dreiging. In hoogte en in temperatuur.
Als ik weer even op adem sta te komen en opnieuw constateer dat mijn hoofd wel erg warm is, vraagt Erik of we terug zullen gaan. Nee!!! Natuurlijk niet. Even uitrusten en dan in ieder geval naar het hoogste punt, dat is niet meer zo ver en dan kijken we wel. Het hoogste punt is zo bereikt en we kijken uit over de heuvels, de canyon en het pad dat ons nog 7,5 km verder moet brengen. Weliswaar niet meer omhoog, maar wel zonder enige schaduw. 7,5 km in de volle zon tussen 13.00 en 14.00.... Is dat wel verstandig. Erik wil terug maar ik wil alleen als het niet om mij is. Nee, Erik is duizelig en misselijk. Ik zou haast zeggen, gelukkig. Maar dat is alleen omdat ik mezelf dan geen zwakkeling voel. Ik ben namelijk ook duizelig en heb moeite mijn benen recht voor elkaar te zetten en begin te zwalken. Terug is het meest verstandig, besluiten we. Naar beneden gaat makkelijker en zodra we weer een stukje schaduw vinden langs een rots, gaan we zitten, drinken en wat zoute chips eten. We rusten uit, koelen af voor zover mogelijk en ik krijg weer wat praatjes. Erik maakt zich altijd zorgen als ik stop met praten. De weg terug verloopt verder voorspoedig en ik ben blij als ik in de auto zit met de airco aan. In plaats van 10 km hebben we slechts 5 gelopen. Jammer dan. We onthouden deze trail voor een eventuele volgende keer en dan niet op het heetst van de dag.
Salton Sea special
(again)
met
fotoshoot
(again)
met
fotoshoot
We gaan nu nog wat foto's maken bij de Salton Sea. We rijden naar Bombay Beach. Ooit een bruisend plaatsje, nu een bijna ghost town. Er verblijven veel kunstenaars met een goed gevoel voor humor. Zo is er een soort museum in de verlaten trailers waar erg grappige dingen zijn. Toiletborstels aan touwtjes. Baby-poppetjes in een bad, maffe teksten en mooie tekeningen op de muur.
Verderop hebben ze een makelaarskantoor nagemaakt en prijzen ze allerlei bouwvallen aan voor belachelijk hoge prijzen. Het kantoor is zelfs van binnen net echt.
Ook is er een soort vliegtuigkunstwerk. Erik moet daar maar een foto van plaatsen.
Als we verder rijden proberen we de verlaten camping te vinden waar we een aantal jaren geleden leuke foto's hebben gemaakt. Maar, niet te vinden. Blijkt dat ze de hele boel hebben opgeruimd. Is er wat leuks te zien, ruimen het op....(was ook wel een zootje, maar leuk voor foto's).
We rijden nog langs een camping/picknick plek met visitor center (al dicht) en kano verhuur...(heb nog nooit een boot op dat hele meer gezien en veeeel te heet om actief te zijn).
We maken wat foto's, lopen wat rond en rijden er nog een stukje. Er kampeert hier niemand. Veel te heet en het wordt alleen nog maar warmer in de zomer.
Het wordt tijd om terug te gaan, via de Walmart. We kopen een grote pizza en een T-bone steak (voor Erik).
Eten laat, 21.00 uur of zo. Lekker buiten.
Ik ben moe, vooral van de hitte. Intussen is het 24.00 uur geweest en tijd om te slapen....zzzzzzz
Verderop hebben ze een makelaarskantoor nagemaakt en prijzen ze allerlei bouwvallen aan voor belachelijk hoge prijzen. Het kantoor is zelfs van binnen net echt.
Ook is er een soort vliegtuigkunstwerk. Erik moet daar maar een foto van plaatsen.
Als we verder rijden proberen we de verlaten camping te vinden waar we een aantal jaren geleden leuke foto's hebben gemaakt. Maar, niet te vinden. Blijkt dat ze de hele boel hebben opgeruimd. Is er wat leuks te zien, ruimen het op....(was ook wel een zootje, maar leuk voor foto's).
We rijden nog langs een camping/picknick plek met visitor center (al dicht) en kano verhuur...(heb nog nooit een boot op dat hele meer gezien en veeeel te heet om actief te zijn).
We maken wat foto's, lopen wat rond en rijden er nog een stukje. Er kampeert hier niemand. Veel te heet en het wordt alleen nog maar warmer in de zomer.
Het wordt tijd om terug te gaan, via de Walmart. We kopen een grote pizza en een T-bone steak (voor Erik).
Eten laat, 21.00 uur of zo. Lekker buiten.
Ik ben moe, vooral van de hitte. Intussen is het 24.00 uur geweest en tijd om te slapen....zzzzzzz
Palm Springs