Jaargang 7
10 juni 2019
We gaan vandaag naar Lake Isabella. Maar niet voordat we eerst naar Goldpoint rijden.
We checken uit zonder een fooi voor de schoonmaakster achter te laten. Niet uit gierigheid, maar ze is er tijdens onze 3 nachten verblijf gewoon niet geweest. Nu kan ons dat niet veel schelen en 3 dagen met dezelfde handdoeken kan best voor een keer, maar een fooi voor niets doen lijkt ons wat overdreven.
Goldpoint is een bijna-ghosttown. Alles is er nog zoals vroeger en sommige gebouwen staan op het punt van instorten. Maar er hebben sinds het ontstaan van het plaatsje altijd een paar mensen gewoond. Nu wonen er, volgens het bord aan het begin, 27 mensen. We zien er geen een. Uit een van de gebouwtjes klinkt wel een radio.
We lopen eerst de heuvel op naar een huisje dat bijna ingestort is en een mijn. We maken wat foto's en kijken uit over het plaatsje. Er is vast niet veel veranderd sinds vroegere tijden. Terug in Het plaatsje volgen we het bordje met Mainstreet. We dachten dat dat de toegangsweg was waar we binnen kwamen rijden, maar dat blijkt dus niet zo. Aan de Mainstreet staan verschillende huisjes waarbij een bordje staat met "Private Property". Dat is dan dus van iemand, maar we zien niemand. Alleen 1 auto rijdt er door het plaatsje. Bij een huisje wat verderop staat dat er een museum en een winkeltje zijn en dat je om de hoek bij het huisje ernaast moet aankloppen voor de eigenaar. Dat doen we. Een wat oudere vrouw aan de andere kant van de deur vraagt wat we willen. Nou, we willen graag het museum en het winkeltje zien, als dat kan. De vrouw haalt de sleutel en loopt op een langzaam tempo met ons mee. Het museum is een winkeltje van ooit met een toonbank en vol met oude spullen. Flessen, blikken, schoenleesten, tonnen en spullen om land mee re bewerken. Echt heel leuk. Her komt niet allemaal uit het plaatsje zelf, de vrouw heeft ook veel verzameld op vlooienmarkten. De vrouw verteld dat ze in Goldpoint 7 panden bezit waaronder deze 3. Ze heeft ze gekocht toen ze 23 jaar geleden met pensioen ging. Ze was lerares in Las Vegas en is na haar pensioen hierheen verhuisd. Wat een verschil en wat moet ze het hier heerlijk rustig gevonden hebben. Ze kocht het van kleinkinderen van de allereerste bewoners van Goldpoint en deze mensen waren op leeftijd toen ze alles van de hand deden. Zij konden zich nog de tijd herinneren dat het plaatsje 800 (!!!) inwoners had.
De vrouw doet het winkeltje voor ons open. We krijgen wat kouds te drinken van haar wat ons goed smaakt. Ik koop een oude fles, een nummerplaat en een ijzeren dingetje (geen idee wat het is, maar ik vind het mooi).
De vrouw woonde eerder in het winkeltje maar is verhuisd naar het pand ernaast, de Saloon. We mogen er wel even kijken als we dat willen. Ze zegt dat ze niet iedereen er laat kijken, maar ons wil ze wel een kijkje gunnen.
We checken uit zonder een fooi voor de schoonmaakster achter te laten. Niet uit gierigheid, maar ze is er tijdens onze 3 nachten verblijf gewoon niet geweest. Nu kan ons dat niet veel schelen en 3 dagen met dezelfde handdoeken kan best voor een keer, maar een fooi voor niets doen lijkt ons wat overdreven.
Goldpoint is een bijna-ghosttown. Alles is er nog zoals vroeger en sommige gebouwen staan op het punt van instorten. Maar er hebben sinds het ontstaan van het plaatsje altijd een paar mensen gewoond. Nu wonen er, volgens het bord aan het begin, 27 mensen. We zien er geen een. Uit een van de gebouwtjes klinkt wel een radio.
We lopen eerst de heuvel op naar een huisje dat bijna ingestort is en een mijn. We maken wat foto's en kijken uit over het plaatsje. Er is vast niet veel veranderd sinds vroegere tijden. Terug in Het plaatsje volgen we het bordje met Mainstreet. We dachten dat dat de toegangsweg was waar we binnen kwamen rijden, maar dat blijkt dus niet zo. Aan de Mainstreet staan verschillende huisjes waarbij een bordje staat met "Private Property". Dat is dan dus van iemand, maar we zien niemand. Alleen 1 auto rijdt er door het plaatsje. Bij een huisje wat verderop staat dat er een museum en een winkeltje zijn en dat je om de hoek bij het huisje ernaast moet aankloppen voor de eigenaar. Dat doen we. Een wat oudere vrouw aan de andere kant van de deur vraagt wat we willen. Nou, we willen graag het museum en het winkeltje zien, als dat kan. De vrouw haalt de sleutel en loopt op een langzaam tempo met ons mee. Het museum is een winkeltje van ooit met een toonbank en vol met oude spullen. Flessen, blikken, schoenleesten, tonnen en spullen om land mee re bewerken. Echt heel leuk. Her komt niet allemaal uit het plaatsje zelf, de vrouw heeft ook veel verzameld op vlooienmarkten. De vrouw verteld dat ze in Goldpoint 7 panden bezit waaronder deze 3. Ze heeft ze gekocht toen ze 23 jaar geleden met pensioen ging. Ze was lerares in Las Vegas en is na haar pensioen hierheen verhuisd. Wat een verschil en wat moet ze het hier heerlijk rustig gevonden hebben. Ze kocht het van kleinkinderen van de allereerste bewoners van Goldpoint en deze mensen waren op leeftijd toen ze alles van de hand deden. Zij konden zich nog de tijd herinneren dat het plaatsje 800 (!!!) inwoners had.
De vrouw doet het winkeltje voor ons open. We krijgen wat kouds te drinken van haar wat ons goed smaakt. Ik koop een oude fles, een nummerplaat en een ijzeren dingetje (geen idee wat het is, maar ik vind het mooi).
De vrouw woonde eerder in het winkeltje maar is verhuisd naar het pand ernaast, de Saloon. We mogen er wel even kijken als we dat willen. Ze zegt dat ze niet iedereen er laat kijken, maar ons wil ze wel een kijkje gunnen.
Goldpoint is een bijna ghosttown
Het pand is leuk, oud en de oude bar staat er nog. Een bank, een paar stoelen, een keukentje met het mooiste uitzicht op de bergen, een bed en verder allemaal oude spullen die in een Saloon thuis horen. Helemaal in stijl. Het is ook net een museum. We praten nog even en bewonderen al haar leuke dingen en haar mooie plekje. Dan gaan we verder.
We lopen nog een rondje en dan gaan we op weg naar Lake Isabella. Het is een lange rit.
Er staan weinig huizen en er is regelmatig wat natuur verbrand geweest. De omgeving is wel mooi, maar hier zouden we geen van beiden ooit willen wonen. We komen bij een meer wat Lake Isabella moet zijn en rijden zo ons motel voorbij. Oeps, terug en inchecken. Het motel is oud en de kamer ruikt naar een afvoer waar heel nodig water door moet. Ik zet alle kranen even open, maar helaas. Er is een keukentje met een oud fornuis dat niet meer in gebruik is. Het stamt uit de jaren 50 van toen dit motel gebouwd is. Er is wel een koelkast en een magnetron. Ach. Kan altijd slechter. Het lukt Erik met enig gepast geweld de airco aan de praat te krijgen. Gelukkig, want het is 35 graden en de zon schijnt nog niet eens continu. Het is drukkend warm. Lake Isabella klinkt er exotisch en romantisch, maar dat valt tegen. Geen bootje op het water te bekennen en slechts een handjevol mensen vermaakt zich langs het water.
We besluiten te gaan kijken waar we morgen goud kunnen zoeken. We hebben 2 tips gekregen van Jeff waar we een paar jaar geleden mee op miningtour zijn geweest en waarvan Erik alle YouTube filmpjes bekijkt.
We checken beide plekken, maar geen van beide lijkt geschikt omdat de Kern River heel hoog staat en heel wild is. Bah, wat een teleurstelling. 2 dagen gereserveerd voor goud zoeken en dan lijkt het ook nog niet te lukken.
We eten wat en gaan terug naar het motel. Het stinkt er nog en dat valt meer op als je baalt en de airco maakt nog steeds veel lawaai.
Ach, we gaan er morgen gewoon een leuke dag van maken en we zien wel. Misschien vinden we een rustig plekje. Aan Erik zal het niet liggen, die heeft de rest van de avond gebruikt om op te zoeken wat de beste plek is.
Pffff, we zijn moe. Eerst lekker slapen.
We lopen nog een rondje en dan gaan we op weg naar Lake Isabella. Het is een lange rit.
Er staan weinig huizen en er is regelmatig wat natuur verbrand geweest. De omgeving is wel mooi, maar hier zouden we geen van beiden ooit willen wonen. We komen bij een meer wat Lake Isabella moet zijn en rijden zo ons motel voorbij. Oeps, terug en inchecken. Het motel is oud en de kamer ruikt naar een afvoer waar heel nodig water door moet. Ik zet alle kranen even open, maar helaas. Er is een keukentje met een oud fornuis dat niet meer in gebruik is. Het stamt uit de jaren 50 van toen dit motel gebouwd is. Er is wel een koelkast en een magnetron. Ach. Kan altijd slechter. Het lukt Erik met enig gepast geweld de airco aan de praat te krijgen. Gelukkig, want het is 35 graden en de zon schijnt nog niet eens continu. Het is drukkend warm. Lake Isabella klinkt er exotisch en romantisch, maar dat valt tegen. Geen bootje op het water te bekennen en slechts een handjevol mensen vermaakt zich langs het water.
We besluiten te gaan kijken waar we morgen goud kunnen zoeken. We hebben 2 tips gekregen van Jeff waar we een paar jaar geleden mee op miningtour zijn geweest en waarvan Erik alle YouTube filmpjes bekijkt.
We checken beide plekken, maar geen van beide lijkt geschikt omdat de Kern River heel hoog staat en heel wild is. Bah, wat een teleurstelling. 2 dagen gereserveerd voor goud zoeken en dan lijkt het ook nog niet te lukken.
We eten wat en gaan terug naar het motel. Het stinkt er nog en dat valt meer op als je baalt en de airco maakt nog steeds veel lawaai.
Ach, we gaan er morgen gewoon een leuke dag van maken en we zien wel. Misschien vinden we een rustig plekje. Aan Erik zal het niet liggen, die heeft de rest van de avond gebruikt om op te zoeken wat de beste plek is.
Pffff, we zijn moe. Eerst lekker slapen.
Lake Isabella
