Ik kan dit verslag heel kort houden en zeggen dat de bovenstaande foto de hele dag in één keer samenvat, maar dat is dan weer niet zo leuk voor onze trouwe lezers.
Oké, dan ga ik een poging doen om er nog iets van te maken. De dag begon zoals gewoonlijk met het stillen van onze honger en die van ons beest, praktisch detail hierbij is dat dit beide bij de lokale benzinepomp kan.
Met een knoop in de maag van de vette hap begaven wij ons naar Titus Canyon, een mooie weg dwars door een Canyon met fantastisch uitzicht! Vol goede moed begaven wij ons op de gravel road richting de Canyon en je raad het al........road closed! Shit! Die niet uit het veld te slaande vrouw van mij riep direct "dan moeten we maar ergens anders naar toe gaan en jij hebt thuis de kaart bestudeerd dus zeg het maar". Na een blik op de kaart kwam ik met het voorstel om naar Keane's Wondermine te gaan, een oude goudmijn waar nog het een en ander staat, dus ons beest gekeerd en richting Keane's!
Na een kleine zoektocht hadden we de afslag gevonden en.......road closed! Nou ja zeg, en nu?
"Jij hebt de kaart bestudeerd, zeg het maar". Ik durfde nauwelijks nog iets te zeggen maar besloot dan toch maar naar richting Darwin Falls te rijden. Het vervelende in dit verhaal is dat de afstanden in Death Valley zo immens zijn dat je niet effe hier kijkt en dan weer terug rijdt. Je rijdt ook niet even van Groningen naar Zwolle om te kijken wat er daar in de bioscoop draait. Nou ja in ieder geval we moesten een flink stuk rijden. Onderweg nog even gestopt in Stove Pipe Wells voor een leuk T-shirt en een praatje met één van de lokale medewerkers. Hier hoorden we dat er de laatste paar dagen nogal veel regen was gevallen en omdat de rotsgrond er geen water opneemt dit allemaal zo de berg afdendert. Dit zorgt op zijn beurt weer voor zogenaamde wash-out's, delen van de weg die bedolven worden met zand en puin uit de bergen. Toch maar verder, een lange tocht maar er is genoeg te zien.
Na een prachtige maar bewolkte rit komen we aan bij Darwin Falls en raad eens.......geen bord van road closed!
Snel ons beest geparkeerd, water en eten in de rugtas en te voet verder. Na mate we verder lopen (1,5km) wordt het steeds groener en zien we water stromen (!) midden in de woestijn. Het laatste stuk is klimmen en klauteren over rotsen en zoeken we de weg. Dan ineens staan we bij een waterval met een klein meertje ervoor. Net een paradijs of dierenpark Emmen zoals ik, de niet romanticus, opmerk. Na wat foto's gaan we dezelfde weg terug, onderweg komen menig hagedis tegen in allerlei soorten en maten.
"En nu? Jij hebt de kaart bestudeerd".
"Verderop (40km) is er een Ghost Town, Ballarat, daar kunnen we wel heen".
Veertig kilometer later komen we aan in Ballarat, de temperatuur is inmiddels opgelopen naar 45 graden en de zon schijnt volop. Veel is er niet meer over van het plaatsje, wat halve muren en ingestorte houten huisjes.
Verderop staat nog 1 gebouw en daar gaan we heen, er blijkt nog 1, ietwat vreemde, maar zeer vriendelijke inwoner te zijn. Hij noemt zichzelf 'the last caretaker'. Na een geanimeerd gesprek lopen we nog wat rond, maken nog wat foto's, kopen nog een paar blikjes frisdrank en vervolgen onze weg naar Immigrant Pass. Vlak voor de afslag naar Immigrant zien we in de verte al het beruchte gele bord, road closed!
"Dan maar dezelfde weg terug, ik heb de kaart toch bestudeerd?".
"Skidoo, daar gaan we heen".
Na een flinke omweg zien we opeens in de verte een paar grote watertanks staan. Ik parkeer ons beest en we gaan de boel verkennen. "Kijk hier eens", roept Annette, " vind jij vast cool!". Als ik om de heuvel heen loop zie ik ineens 3, zeer oude, auto's liggen midden tussen de heuvels. Cool!
Vele foto's later rijden we verder richting Skidoo, ook een Ghost Town. De gravel road is.........open! Na 13km hobbelen komen we aan het einde van de weg en zien.........helemaal niets! Geen muren of restanten hout, nee alleen maar geïsoleerde struiken en bosjes. Als we beter kijken zien we tussen de struiken toch nog een hoop blikjes en restanten glas en steen.
Nu weer 13km hobbelen en nog 2 uur rijden zijn we weer terug in Beatty. Daar eten we wat bij Danny's en gaan vermoeid terug naar ons hotel.
Tijdens het schrijven van dit korte verslag val ik halverwege in slaap. Dit laatste stuk schrijf ik dan ook op 11 juli.
We kijken terug op een toch nog zeer geslaagde dag ondanks de borden road closed!
Oké, dan ga ik een poging doen om er nog iets van te maken. De dag begon zoals gewoonlijk met het stillen van onze honger en die van ons beest, praktisch detail hierbij is dat dit beide bij de lokale benzinepomp kan.
Met een knoop in de maag van de vette hap begaven wij ons naar Titus Canyon, een mooie weg dwars door een Canyon met fantastisch uitzicht! Vol goede moed begaven wij ons op de gravel road richting de Canyon en je raad het al........road closed! Shit! Die niet uit het veld te slaande vrouw van mij riep direct "dan moeten we maar ergens anders naar toe gaan en jij hebt thuis de kaart bestudeerd dus zeg het maar". Na een blik op de kaart kwam ik met het voorstel om naar Keane's Wondermine te gaan, een oude goudmijn waar nog het een en ander staat, dus ons beest gekeerd en richting Keane's!
Na een kleine zoektocht hadden we de afslag gevonden en.......road closed! Nou ja zeg, en nu?
"Jij hebt de kaart bestudeerd, zeg het maar". Ik durfde nauwelijks nog iets te zeggen maar besloot dan toch maar naar richting Darwin Falls te rijden. Het vervelende in dit verhaal is dat de afstanden in Death Valley zo immens zijn dat je niet effe hier kijkt en dan weer terug rijdt. Je rijdt ook niet even van Groningen naar Zwolle om te kijken wat er daar in de bioscoop draait. Nou ja in ieder geval we moesten een flink stuk rijden. Onderweg nog even gestopt in Stove Pipe Wells voor een leuk T-shirt en een praatje met één van de lokale medewerkers. Hier hoorden we dat er de laatste paar dagen nogal veel regen was gevallen en omdat de rotsgrond er geen water opneemt dit allemaal zo de berg afdendert. Dit zorgt op zijn beurt weer voor zogenaamde wash-out's, delen van de weg die bedolven worden met zand en puin uit de bergen. Toch maar verder, een lange tocht maar er is genoeg te zien.
Na een prachtige maar bewolkte rit komen we aan bij Darwin Falls en raad eens.......geen bord van road closed!
Snel ons beest geparkeerd, water en eten in de rugtas en te voet verder. Na mate we verder lopen (1,5km) wordt het steeds groener en zien we water stromen (!) midden in de woestijn. Het laatste stuk is klimmen en klauteren over rotsen en zoeken we de weg. Dan ineens staan we bij een waterval met een klein meertje ervoor. Net een paradijs of dierenpark Emmen zoals ik, de niet romanticus, opmerk. Na wat foto's gaan we dezelfde weg terug, onderweg komen menig hagedis tegen in allerlei soorten en maten.
"En nu? Jij hebt de kaart bestudeerd".
"Verderop (40km) is er een Ghost Town, Ballarat, daar kunnen we wel heen".
Veertig kilometer later komen we aan in Ballarat, de temperatuur is inmiddels opgelopen naar 45 graden en de zon schijnt volop. Veel is er niet meer over van het plaatsje, wat halve muren en ingestorte houten huisjes.
Verderop staat nog 1 gebouw en daar gaan we heen, er blijkt nog 1, ietwat vreemde, maar zeer vriendelijke inwoner te zijn. Hij noemt zichzelf 'the last caretaker'. Na een geanimeerd gesprek lopen we nog wat rond, maken nog wat foto's, kopen nog een paar blikjes frisdrank en vervolgen onze weg naar Immigrant Pass. Vlak voor de afslag naar Immigrant zien we in de verte al het beruchte gele bord, road closed!
"Dan maar dezelfde weg terug, ik heb de kaart toch bestudeerd?".
"Skidoo, daar gaan we heen".
Na een flinke omweg zien we opeens in de verte een paar grote watertanks staan. Ik parkeer ons beest en we gaan de boel verkennen. "Kijk hier eens", roept Annette, " vind jij vast cool!". Als ik om de heuvel heen loop zie ik ineens 3, zeer oude, auto's liggen midden tussen de heuvels. Cool!
Vele foto's later rijden we verder richting Skidoo, ook een Ghost Town. De gravel road is.........open! Na 13km hobbelen komen we aan het einde van de weg en zien.........helemaal niets! Geen muren of restanten hout, nee alleen maar geïsoleerde struiken en bosjes. Als we beter kijken zien we tussen de struiken toch nog een hoop blikjes en restanten glas en steen.
Nu weer 13km hobbelen en nog 2 uur rijden zijn we weer terug in Beatty. Daar eten we wat bij Danny's en gaan vermoeid terug naar ons hotel.
Tijdens het schrijven van dit korte verslag val ik halverwege in slaap. Dit laatste stuk schrijf ik dan ook op 11 juli.
We kijken terug op een toch nog zeer geslaagde dag ondanks de borden road closed!
Latest Updates
Email
Donderdag 10 juli
Beatty
Nevada
E & A 2014
Let op! Opmerking van de redactie: als gevolg van traag internet kan het zijn dat niet alle foto's erop staan! Kijk af en toe eens een dag terug om te zien of mij dit inmiddels wel gelukt is.