Jaargang 8
6 Oktober 2022
Als we het bewonderd hebben rijden we door Slab-city. Nou, als je denkt dat de Salton Sea een zootje is… dit is de Salton Sea in het kwadraat! Overal zelfgebouwde rotzooi (of kunst….) en vooral veel troep, oude kapotte campers en schoolbussen, noem het maar op.
Maar ook wel weer heel erg bijzonder. Officieel zal het geen naam hebben maar er wonen hier mensen in een vrijstaat zonder enige voorzieningen als water, riolering en elektriciteit.
In de winter, wanneer de temperatuur hier aangenaam is, wonen hier een paar duizend mensen. In de zomer "slechts" zo'n 150. Op het internet is er het een en ander over te vinden en dat maakt dat je het toch met andere ogen bekijkt.
We gaan weer terug want we willen even in het zwembad, spullen inpakken en in de avond naar het marktje in het centrum. Onderweg kopen onze Frappuccino, erg lekker. Ook komen we nog langs een groot aantal palmbomen waar dadels aan groeien. De dadels worden opgevangen in een soort zakken aan de boom (zie foto), een apart gezicht.
Het zwembad is heerlijk als altijd en daarna doen we een paar boodschappen voor het eten.
Als we buiten zitten te eten begint het van het ene op het andere moment ineens heel hard te waaien. De lucht wordt erg grauw. We kijken op het weerbericht en er wordt gewaarschuwd voor noodweer in verband met opwaaiend stof. Nou, inderdaad, de berg hierachter is bijna niet meer te zien en het stof waait je in de ogen. Net mist maar dan van stof.
Als we naar de markt gaan nemen we voor de zekerheid mondkapjes mee die ik nog in de tas had, maar de wind gaat even snel liggen als hij gekomen was en de mondkapjes zijn gelukkig niet nodig.
De markt is weer gezellig, van zowel mensen als muziek. We slenteren langs de kraampjes en kijken en luisteren naar de straatartiesten.
Als we weer terug zijn in het hotel hebben we geen benen meer over, pfff. Nog snel even wat opruimen en in de koffers doen, douchen en verslag schrijven.
Morgen gaan we naar Dolan City, vlakbij de Hoover Dam.
Noot van de eindredactie:
Gezien de vele 'gekkigheid' die we vandaag hebben gezien zijn er extra foto's!
Maar ook wel weer heel erg bijzonder. Officieel zal het geen naam hebben maar er wonen hier mensen in een vrijstaat zonder enige voorzieningen als water, riolering en elektriciteit.
In de winter, wanneer de temperatuur hier aangenaam is, wonen hier een paar duizend mensen. In de zomer "slechts" zo'n 150. Op het internet is er het een en ander over te vinden en dat maakt dat je het toch met andere ogen bekijkt.
We gaan weer terug want we willen even in het zwembad, spullen inpakken en in de avond naar het marktje in het centrum. Onderweg kopen onze Frappuccino, erg lekker. Ook komen we nog langs een groot aantal palmbomen waar dadels aan groeien. De dadels worden opgevangen in een soort zakken aan de boom (zie foto), een apart gezicht.
Het zwembad is heerlijk als altijd en daarna doen we een paar boodschappen voor het eten.
Als we buiten zitten te eten begint het van het ene op het andere moment ineens heel hard te waaien. De lucht wordt erg grauw. We kijken op het weerbericht en er wordt gewaarschuwd voor noodweer in verband met opwaaiend stof. Nou, inderdaad, de berg hierachter is bijna niet meer te zien en het stof waait je in de ogen. Net mist maar dan van stof.
Als we naar de markt gaan nemen we voor de zekerheid mondkapjes mee die ik nog in de tas had, maar de wind gaat even snel liggen als hij gekomen was en de mondkapjes zijn gelukkig niet nodig.
De markt is weer gezellig, van zowel mensen als muziek. We slenteren langs de kraampjes en kijken en luisteren naar de straatartiesten.
Als we weer terug zijn in het hotel hebben we geen benen meer over, pfff. Nog snel even wat opruimen en in de koffers doen, douchen en verslag schrijven.
Morgen gaan we naar Dolan City, vlakbij de Hoover Dam.
Noot van de eindredactie:
Gezien de vele 'gekkigheid' die we vandaag hebben gezien zijn er extra foto's!
Zo, nog een heerlijke lange dag in Palm Springs. We worden op tijd wakker, wel 2x, omdat de wekker ging…. ongepland. De tweede wekker gaat om kwart over 6 en nog een keer weer in slaap vallen zit er niet meer in. Op tijd wakker worden is op zich niet erg want is de dag ook lekker lang (alleen val
ik in de auto dan we sneller in slaap). Na nog wat dubben besluiten we dat het vandaag de Salton Sea wordt inclusief een Frappuccino bij de Starbucks op de hoek bij de afslag naar de Salton Sea. We vertrekken om een uur of 8 nadat we nog even dag gezegd hebben tegen de mensen die we gisteren troffen, Mary en Ed.
We tanken nog onderweg want voor duwen is het veel te warm…
Als we aankomen bij de Salton Sea verbazen we ons meteen weer over de verlaten huizen en trailers en de huizen en trailers waarvan je verwacht dat ze verlaten zijn maar waar dan toch nog mensen wonen. Bizar hier. Heet en het stinkt.
We stoppen voor een paar foto's bij een picknickplaats en camping/RV plaats. De wereld aan picnic bankjes, overdekt en niet overdekt, douches en kampeerplekken maar geen mens te bekennen, uitgestorven. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar het meer is erg zout en er zitten algen in die schadelijk zijn en waarvoor gewaarschuwd wordt. Je kan eigenlijk niet in het water en ook het strand is niet prettig. Het ruikt er iets minder sterk dan verderop maar lekker is anders. Het is erg warm en als ik na een klein stukje lopen even stilsta in de schaduw loopt het zweet van mijn gezicht af.
Erik vliegt nog wat met de drone en dan gaan we weer verder. We stoppen nog even in Bombay Beach en maken weer foto's van een soort "kunstwerken" en gekkigheid in verlaten trailers.
Verderop slaan we af naar Niland, een klein plaatsje waarvan slechts de helft van de huizen en trailers bewoont is. Wel een kleine supermarkt en waarschijnlijk de enige in de wijde omgeving. We rijden door het plaatsje en gaan verder naar een plek dat Salvation Mountain heet..
Aan het begin daarvan staat een beschilderde 'berg' met allemaal christelijke teksten erop. De man die het gemaakt heeft leeft niet meer, maar was erg gelovig. Hij hier meer dan dan 30 jaar gewoond en iedere dag daarvan aan zijn kunstwerk gewerkt. Kleurrijk en bijzonder. Er wordt nu nog wel geprobeerd om het te onderhouden en te restaureren indien nodig. Ik denk dat de man die in de camper met veel rotzooi op het terrein woont hiervoor verantwoordelijk is.
ik in de auto dan we sneller in slaap). Na nog wat dubben besluiten we dat het vandaag de Salton Sea wordt inclusief een Frappuccino bij de Starbucks op de hoek bij de afslag naar de Salton Sea. We vertrekken om een uur of 8 nadat we nog even dag gezegd hebben tegen de mensen die we gisteren troffen, Mary en Ed.
We tanken nog onderweg want voor duwen is het veel te warm…
Als we aankomen bij de Salton Sea verbazen we ons meteen weer over de verlaten huizen en trailers en de huizen en trailers waarvan je verwacht dat ze verlaten zijn maar waar dan toch nog mensen wonen. Bizar hier. Heet en het stinkt.
We stoppen voor een paar foto's bij een picknickplaats en camping/RV plaats. De wereld aan picnic bankjes, overdekt en niet overdekt, douches en kampeerplekken maar geen mens te bekennen, uitgestorven. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar het meer is erg zout en er zitten algen in die schadelijk zijn en waarvoor gewaarschuwd wordt. Je kan eigenlijk niet in het water en ook het strand is niet prettig. Het ruikt er iets minder sterk dan verderop maar lekker is anders. Het is erg warm en als ik na een klein stukje lopen even stilsta in de schaduw loopt het zweet van mijn gezicht af.
Erik vliegt nog wat met de drone en dan gaan we weer verder. We stoppen nog even in Bombay Beach en maken weer foto's van een soort "kunstwerken" en gekkigheid in verlaten trailers.
Verderop slaan we af naar Niland, een klein plaatsje waarvan slechts de helft van de huizen en trailers bewoont is. Wel een kleine supermarkt en waarschijnlijk de enige in de wijde omgeving. We rijden door het plaatsje en gaan verder naar een plek dat Salvation Mountain heet..
Aan het begin daarvan staat een beschilderde 'berg' met allemaal christelijke teksten erop. De man die het gemaakt heeft leeft niet meer, maar was erg gelovig. Hij hier meer dan dan 30 jaar gewoond en iedere dag daarvan aan zijn kunstwerk gewerkt. Kleurrijk en bijzonder. Er wordt nu nog wel geprobeerd om het te onderhouden en te restaureren indien nodig. Ik denk dat de man die in de camper met veel rotzooi op het terrein woont hiervoor verantwoordelijk is.
